Zware kost, maar voor fijnproevers is er veel moois in te ontdekken!

Borges wordt door vele schrijvers, zoals Mario Vargas Llosa en Gabriel Garcia Marquez geroemd als grote voorbeeld. Alhoewel deze Zuidamerikaanse schrijver vooral bekend is door zijn poëzie, heeft hij ook proza geschreven. Deze bundel bevat schijnbaar een groot deel van zijn korte verhalen.
Als ik zeg dat me met moeite door dit bepaald dikke boek heb gewerkt, geeft dit natuurlijk al wel een beetje aan wat ik ervan vindt. Het is namelijk nogal zware kost. Borges lijkt in zijn korte verhalen eigenlijk nauwelijks moeite te doen je als lezer te behagen en mee te slepen in zijn plots, maar lijkt vooral zijn grote kennis van het werk van de grote mondiale schrijvers, filosofen en klassieke denkers tentoon te spreiden. Dat zorgt ervoor dat veel van zijn verhalen niet eens meer zozeer op korte verhalen lijken, maar eerder op doorwrochte literatuurkundige wetenschappelijke beschouwingen.
Dit leidde, helaas, tot een toch niet al te prettige leeservaring, als je weer eens merkt dat je weer eens verzandt in wel erg ingewikkelde filosofische bespiegelingen van Borges. Wat me toch deed doorlezen is dat Borges wel een enorme ideeënrijkdom tentoonspreidt en me enkele malen positief verraste met volstrekt originele plots.
Daarom dus een beetje een dubbel gevoel. Minpunt was de vaak toch wel erg zware materie waarmee Borges je belast, pluspunt waren zijn soms prikkelende ideeën en gedachtenexperimenten. Voor fijnproevers valt er dus zeker wat moois te ontdekken, maar als ongeoefende lezer moet je hier in ieder geval zeker niet aan beginnen.