Zeer genietbaar en boordevol boek van een rasverteller

Dit boek heet wel het magnus opus te zijn van de Japanse schrijver Haruki Murakami, waarvan ik eerder ‘Ten zuiden van de grens’, ‘Hard Boiled Wonderland (…)’ en ‘After Dark’ las. Gezien de omvang van het boek (ca. 900 pagina’s) zou dat inderdaad zomaar kunnen. En, ik moet zeggen na lezing van het boek, misschien is het wel het toppunt van Murakami’s oeuvre.
In ieder geval herbergt het boek alles waar Murakami bekend om is. Personages die aan de rand van de samenleving leven, een hele dunne scheidslijn tussen de werkelijkheid en alles daarbuiten, surreële verhaallijnen en dat alles verteld in een zeer prettige en gemakkelijk leesbare stijl.
Het verhaal draait intussen om Töru Okada, een jongeman die al enige tijd werkeloos is, en de wereld vooral aan zich voorbij laat gaan. Maar alles wordt anders als zijn vrouw Kumiko verdwijnt en vanaf dat moment heeft Töru nog maar één doel: haar terugvinden.
Tot nu toe lijkt dit nog bijna de plot van een heel realistische thriller, maar dat wordt het geen moment. Daarvoor ontvouwt het verhaal zich veel te buitenissig. Dat komt vooral door de bonte stoet aan personages die voorbij trekt aan Töru, zoals Malta Kano en haar zusje Kreta Kano, de oude luitenant Mamiya, het buurmeisje May Kasahara en ene ‘Nootmuskaat’ en haar zoon ‘Kaneel’. Allemaal voegen ze iets toe aan de verwikkeling en hoewel deze bijdragen op zichzelf interessant genoeg zijn, blijft het toch wel onhelder wat precies het grote plaatje is. Want ook wat betreft dit aspect is dit boek een echte Murakami: verwacht geen rond plot waarin alle stukjes in elkaar passen en alles uiteindelijk te verklaren is. Alhoewel Murakami in deel 3 van het boek (dat, zoals je in zijn epiloog leest, veel later heeft geschreven dan de eerste twee) min of meer een soort eind brouwt aan zijn verhaal, blijven heel veel vragen onbeantwoord. Dat maakt het boek misschien aan de ene kant interessant, want je blijft malen over betekenislagen en dwarsverbanden, maar aan de andere kant geeft het een beetje een onbevredigend gevoel, want je vraagt je af: wat heb ik nu eigenlijk gelezen?

Murakami verklaart in zijn epiloog dat hij, toen hij begon met zijn boek, nog absoluut niet wist waar de plot naar toe zou gaan, en eerlijk gezegd doet die opmerking toch wel een beetje af aan de kwaliteit van het boek. Want het geeft aan dat, om heel onbeleefd te zijn, Murakami maar wat deed. Hiermee lijkt hij misschien wel een beetje op Stephen King, want net als de grote meester heeft Murakami ontegenzeggelijk een groot verteltalent, maar lijkt het ook bij hem te ontbreken aan een heel duidelijk idee over welk verhaal hij nu wil schrijven.