Het ontgaat mij te enen male waarom men dit blijkbaar een goed boek vindt...

De achterflaptekst op dit boek, die onder meer een aantal zeer positief gestemde flarden uit recensies van gerenommeerde kranten bevatte, stemde mij in eerste instantie nog wel hoopvol, maar na de eerste pagina’s was daar erg weinig (om niet te zeggen: niets) meer van over.
De verbazing groeide. Want ook recensies die ik hier en daar op internet vond, waren over het algemeen zeer positief. Het ontgaat mij echter te enen male wat men aan vindt aan dit boek. Erwin Mortier schrijfstijl deed mij een beetje denken aan die van die andere Belg, Hugo Camps. Die heeft naar mijn idee ook erg de neiging aan mooischrijverij te doen. In zijn korte columns en interviews destijds in Elsevier is dat nog niet zo hinderlijk, maar bij Erwin Mortier begon me het al na een paar pagina’s te irriteren. Mortier begint niet gewoon zijn verhaal te vertellen, maar blijft naar mijn idee hangen in een poging alleen maar monumentale zinnen te schrijven, waardoor het geheel een brij van labyrintische pseudopoëzie wordt waar met de beste wil van de wereld niet doorheen te komen is. Nee, dit was absoluut niet mijn kop thee, wat een flop!