Humboldt ontmoet Gauss, gaap...

In dit boek voert Kehlmann twee grote Duitse wetenschappers op: Alexander van Humboldt en Carl Friedrich Gauss. De wederwaardigheden van beide komen om de beurt aan bod, wat grappig is omdat Humboldt en Gauss geheel van elkaar verschillen. Is Humboldt de beschaafde maar humorloze aristocraat die vele ontdekkingsreizen doet, daar is Gauss een wat lompe en ongevoelige boer die het liefst nog geen meter reist. Kehlmann spaart beide personages ook niet echt: hij stelt ze voor als op hun eigen manier wat wereldvreemde types.
In het boek wordt ingezoomd op een ontmoeting van beide grote geleerden in Berlijn, waarin blijkt dat ze elkaar best wel mogen. Beide mannen zijn dan al ouder en moeten onder ogen zien dat hun grootste daden al lang achter hun liggen. Hiermee lijkt ook vergankelijkheid een thema in het boek.
Is het ook een goed boek? Op zijn best is het vermakelijk, door de grappige situaties waarin beide terecht komen. Maar uiteindelijk kan het toch niet bekoren. Dat ligt onder meer aan de nogal afstandelijke indirecte schrijfstijl van Kehlmann (in het hele boek komt geen enkele dialoog voor). Ook is het verhaal eigen gewoon niet zo interessant en gaat het eigenlijk een beetje als een nachtkaars uit. Om die reden was ik zeker niet enthousiast: dit is een boek dat je rustig kunt laten liggen.