Ironische blik op de drugsscene

Van Ben Elton, één van de schrijvers van onder meer de serie ‘Blackadder’, had ik al eens eerder het boek ‘Popcorn’ gelezen. Ik wist dus wel een beetje wat ik kon verwachten, namelijk een verhaal dat letterlijk druipt van de ironie.
Deze keer neemt Elton de rol van drugs in de samenleving op de korrel. Hierbij richt hij de aandacht op steeds verschillende mensen, bijvoorbeeld een drugshoertje, een drugssmokkelaar die in Thailand wordt gearresteerd, een drugsverslaafde Robbie Williams-achtige popster en een vreemdgaande politicus die een wetsvoorstel doet álle drugs te legaliseren.
Elton is op zijn best als hij lekker schmierend de draak kan steken met stereotypes. Zo zijn de verhalen van popster Tommy Hanson bij tijd en wijlen hilarisch, als die zonder blad voor de mond te nemen vertelt over zijn sex, drugs and rock & roll bestaan. Een nadeel is dat je lange tijd niet echt het idee hebt een serieuze roman te lezen, omdat Elton wel erg blijft steken in het op ironische wijze uitserveren en uitvergroten van alle clichés over de drugsscene. Bovendien wordt het soms wel erg plat en banaal. Dit laatste komt ook door de grote hoeveelheid gesproken tekst in het verhaal, waarbij de vertaler blijkbaar heeft geprobeerd het volkse karakter volop naar voren te laten komen; bijvoorbeeld door in plaats van ‘mijn’ vaak ‘me’ te schrijven. Iets wat toch wel schrijnt voor taalliefhebbers als mezelf.
Tegen het einde toe krijgt het verhaal gelukkig toch nog wat meer diepgang. De zoektocht van Tommy naar drugshoertje Jessie, op wie hij verliefd is, is aandoenlijk en de uiteindelijke val van de schuins marcherende parlementariër is invoelbaar pijnlijk beschreven. Een mooi besluit van een al met al toch góed boek.