Genadeloos

Genadeloos. Zo zou je de boeken van Ammaniti misschien wel in één woord moeten omschrijven. Genadeloos om de wijze waarop Ammaniti zijn karakters geheel bloot legt: hun mooie kanten maar ook erg vaak hun lelijke kanten. En genadeloos om het noodlottige plot dat hij uitstippelt voor de hoofdpersonen.
Zo ook dit boek van Ammaniti, dat eigenlijk maar één echte hoofdpersoon heeft, het introverte jongetje Pietro Moroni. Hij is in het boek meteen eigenlijk het enige lichtende baken in een duistere omgeving vol onsympthieke, egoïstische, getroubleerde of ronduit verknipte mensen. Hierin lijkt het boek natuurlijk meteen al heel erg op ‘Zo God het wil’ en ‘Ik ben niet bang’, die tevens draaiden om een onschuldig jongetje in een boze wereld.
Maar er zijn meer overeenkomsten, want ook in dit boek schetst Ammaniti een bizar plot dat uiteindelijk voor de meesten slecht afloopt. De tere ziel van de lezer wordt dus geenszins gespaard. Zelf leefde ik erg mee met Pietro, die moet leven in een vreselijk gezin, belaagd wordt door sadistische pestkoppen en door hun hopeloos in de problemen wordt gebracht. Het boek handelt hiernaast deels over de onverbeterlijke vrouwenjager Graziano Biglia, die even de liefde van zijn leven lijkt te vinden, maar dan toch alles door zijn impulsieve egoïsme alles door zijn handen laat glippen.
Hiermee is het boek zeker niet vrolijk. Door de messcherpe karakters en zeer bijzondere plot is het echter wel meer dan lezenswaardig! Een absolute aanrader!