Echte Dan Brown, met al zijn zwakke en sterke punten...

Dan Brown kennen we natuurlijk van ‘De Da Vinci Code’ en ‘ Het Bernini mysterie’; op zich aardige boeken. Maar ja: het blijft allemaal wel erg gekunstelde formule-fictie in een soms tenenkrommend proza. Om die reden had ik zijn ‘Het verloren symbool’ al gelaten voor wat het was. Ik durfde het echter, mede door enkele gunstige reviews met zijn recentste worp, met ‘Inferno’ toch weer aan.

Om te ervaren dat Brown me meteen verraste met een briljante vondst. Zijn hoofdpersoon Robert Langdon kan nogal een de onkreukbare en irritant pedante ‘held’ uithangen, en waarschijnlijk voelde Brown dit aan, want hij brengt Langdon meteen in een heel wat kwetsbaarder situatie. Hij raakt door een schampschot van een kogel namelijk zijn geheugen kwijt! Dit leidt ertoe dat nu ook Langdon eens een keer niet precies weet wat er nu speelt als meteen hierna het verhaal begint. En bovendien blijkt het geheugenverlies verhaaltechnisch een vondst, omdat je hierdoor met precies dezelfde kennis als Langdon zelf het avontuur induikt (een premisse die bijvoorbeeld ook Memento zo’n sterke film maakt).

Daarmee is wel het beste vermeld. Brown zit in de rest van het boek in de bekende spagaat tussen enerzijds een razendsnel plot te ontwikkelen maar anderzijds zijn sappige geschiedkundige kennis met je te delen (natuurlijk met name over Dante’s Commedia Divina, maar ook over de drie steden die we aandoen: Florence, Venetië en Istanbul). De wendingen zijn soms weer ongeloofwaardig en de puzzels zijn in dit boek wat minder aanwezig, viel me verder op. Zijn achterliggende Malthusiaanse boodschap over de gevaren van de exponentieel groeiende wereldbevolking is dan wel weer interessant. En, ten slotte nog een opvallend detail: Brown heeft goed naar Stieg Larsson gekeken door een pittig punkmeisje als personage op te voeren.

Kortom: weer een echte Dan Brown, die al met al toch best de moeite waard is (alhoewel ik nu wel weer even voldoende Brown heb gelezen).