Sappig boek over wordingsgeschiedenis 'Elsevier's weekblad'

Meestal is het niet bepaald de meest spannende kost, de geschiedschrijving van een bedrijf. Maar dit boek is een uitzondering op de regel. In zijn verhaal over Nederlands grootste opinieblad -ook door mij veelgelezen- slaat Gerry van der List namelijk vaak een opmerkelijk lichte toon aan. Alsof je een jongensboek leest. De eerste hoofdstukken betreffen de beginjaren vlak na de oorlog, als aan het redactiekantoor een bonte stoet buitenissige types voorbijtrekt. Neem alleen de hoofdredacteuren al, zoals de met geld smijtende ijdeltuit H.A. Lunshof, of de lompe en als een ketter vloekende Teddy Klautz. Sommige van de streken die zij destijds uithaalden, lijken eerder uit een schelmenroman afkomstig dan uit de historie van een momenteel toch serieus blad. Ook het beeld dat Van der List schept van een flierefluitende redactie die het grootste deel van de tijd in de kroeg hangt, draagt hier aan bij.

Gaandeweg wordt het boek wat serieuzer van toon en wordt dieper ingegaan op de inhoudelijke veranderingen die het weekblad doorgemaakt heeft. Het boek lijkt hiermee een spiegel te zijn van het blad zelf, want ook de Elsevier lijkt met de jaren serieuzer te zijn geworden. Na het lange bewind van de zeer omstreden ‘schnabbelaar’ Ferry Hoogendijk komt namelijk H.J. Schoo aan het roer: de zeer veeleisende en zeer competente hoofdredacteur die vanaf de jaren negentig het blad ‘opnieuw uitvindt’. Vanaf dat moment is het over met de fratsen, het decadente gesmijt met geld en, helaas, ook met de sappige verhalen. De Elsevier is een degelijk blad geworden.