Niet echt het debuut van de nieuwe Nederlandse literaire sensatie

De reden dat ik dit boek gelezen heb, is dat ik er via TenPages (met 10 aandelen) 'mede-aandeelhouder' van ben. En omdat Job Breemer ter Stege er in slaagde maar liefst 2000 aandelen te verkopen, heeft hij een uitgever gevonden om zijn boek daadwerkelijk uit te geven.

En dan dringt de vraag zich natuurlijk op: was dit het waard? Na lezing van het boek heb ik daar wel wat twijfel over, want, om heel eerlijk te zijn: met dit boek heeft Job Breemer zich niet echt gemanifesteerd als de nieuwe Nederlandse literaire sensatie. Daarvoor, helaas, is het boek veel te matig.

Niet dat het boek een totale mislukking is. Er zitten best aardige elementen in. Job Breemer vertelt zijn verhaal in een snelle stijl, met veel Kluun-achtige ultrakorte hoofdstukjes, waardoor het makkelijk weg leest. Ook weet hij soepel te switchen tussen verschillende verteltijden. Wat ik verder aardig vond is dat in de dialogen van de hoofdpersoon Pontus (het verhaal is in een ik-perspectief geschreven) consequent niet alleen wordt vermeld wat Pontus zegt, maar ook wat hij denkt. Dat werkt best goed.

Maar deze goede punten maken de zwakke niet bepaald goed. De schrijfstijl is vaak niet veel beter dan wat een slordige student die een dagboek bij zou houden op papier zou kwakken. Verder formuleert hij vaak wat ongelukkig, waarbij ik mezelf steeds erop betrapte dat ik nadacht over hoe hij iets adequater, in een betere bewoording, zou kunnen zeggen. En het plotje, ten slotte, is niet heel bijzonder. Een jonge, zoekende student, rouwt om zijn gestorven vader, daarmee heb ik het wel zo’n beetje verteld.

Nee, al met al was dit dus geen erg goed boek. Maar wie weet was dit boek ook voor Job Breemer niet meer dan een eerste opstapje voor een heuse literaire carrière. We zullen zien!