Vermoeiend clichématig slap aftreksel van een Dan Brown-boek

De boeken van James Rollins worden vaak vergeleken met die van Dan Brown: vol met actie en smeuiige historische feitjes. Na lezing van dit boek kan ik dit beamen, maar moet ik tegelijkertijd -helaas- vaststellen, dat Rollins in alles de mindere is. Zo veel minder, dat lezing van dit boek bij mij ronduit leidde tot irritatie.
Het krommen der tenen begint eigenlijk al vanaf de eerste pagina’s. In het meest uitgekauwde actiegenre-cliché ooit wordt ook hier begonnen met een spannende scene die eigenlijk alleen is bedoeld om de hoofdpersonen te introduceren. De belangrijkste, Grayson Pierce, agent van de geheime organisatie Sigma, is zo bordkarton als je ze maar kunt maken. Het perfecte gebronsde uiterlijk, de atletische vaardigheden, het duizelingwekkende hoge IQ, ja, onze Gray heeft het allemaal. Hij heeft zelfs een horloge om van het dure merk Breitling, iets wat Rollins ons meermalen onder onze neus moet wrijven. Poeh, poeh!
Natuurlijk had ik hier het boek al moeten neerleggen, maar de verwikkeling die volgt, een al even geheime organisatie steelt de botten van de Drie Wijzen uit de Dom van Keulen om en passant al het kerkgangend publiek een gruwelijke dood in te jagen, is zo bizar dat die toch aanzet tot doorlezen.
Dat had ik beter kunnen laten, want wat volgt is een vermoeiende aaneenschakeling cliché’s: natuurlijk ontstaat een ‘action-packed’ zoektocht à la de Da Vinci Code waarin Sigma moet strijden tegen die andere geheime organisatie, Societas Draconis, een sekte binnen de katholieke kerk. Vanzelfsprekend spelen historische feitjes hierbij een rol, alhoewel die bij Rollins helaas nogal een onsamenhangend en weinig overtuigend geheel vormen (zo noemt hij natuurlijk alwéér de apocriefe bijbelboeken, en haalt hij er ook onduidelijke dingen bij als het Labyrinth van de Minotaurus, wat echt als een tang op een varken slaat). En, afsluitend, natuurlijk ontstaat er een ‘rat race’ van de ene historische puzzel naar de volgende en winnen uiteindelijk de goeien…
De onvoorstelbare hoeveelheid cliché’s begonnen me kortom echt te irriteren. Om nog even door te gaan: het gezelschapje ‘good guys’ heeft natúúrlijk iemand die moet zorgen voor de komische noot (Monk, wiens verhaaltechnische functie Rollins ergens zelfs nog letterlijk benadrukt!) en natúúrlijk ontstaat er een love-interest tussen onze Gray en de Italiaanse agente Rachel. Gááp! Als je dan ook nog nagaat dat deze Rachel behoort tot het eeuwenoude ‘koningsras’ dat de Societas Draconis weer aan de macht wil brengen, dan krijg je een kolossale deja-vu: want is dit niet een bijna exacte kopie van Dan Brown’s Sophie Neveu, die zou behoren tot het uitverkoren Merovingische geslacht? Je vraagt je bijna af waarom Brown Rollins nooit voor plagiaat heeft aangeklaagd. Nee, dit boek was dus bepaald geen succes. Wat een sof!