Niet de beste van Wally Lamb

Dit is inmiddels het derde boek van Lamb dat ik gelezen heb, na Walvismuziek en ‘I Know that much is true’ (de laatste heb ik in het engels gelezen). Het is ook verreweg het dikste. Het moet gezegd: het is weer een echte ‘Lamb’: een ontzettend goed geschreven verhaal waarin de zieleroerselen van de hoofdpersoon centraal staat en met groot psychologisch inzicht worden beschreven. Het boek begint ook nog eens heel interessant, als het zich richt op hoe Maureen, de vrouw van Caelum Quirk, het Columbine-drama van dichtbij mee maakt. Lamb heeft ervoor gekozen de echte daders (Harris en Klebold) op te voeren in zijn boek, wat het verhaal bijzonder beklemmend maakt.
Het verhaal gaat verder over wat Caelum Quirk, ontegenzeggelijk de hoofdpersoon, allemaal moet doormaken: zijn vrouw raakt in een post-traumatische depressie en moet na het veroorzaken van een ongeluk de gevangenis in. Intussen blijken er in zijn familie ook zaken te zijn voorgevallen die het daglicht niet kunnen verdragen. Prachtig is de liefdevolle karakterstudie van de verre van volmaakte en dus o zo menselijke Caelum.

Maar tegelijkertijd begon bij mij in dit tweede, lange, deel van het boek de aandacht te verslappen. Zoals gezegd: dit boek is wel erg dik. En toen op een gegeven moment ook nog eens het hele verhaal uit de doeken wordt gedaan van Caelum voorouders (in de vorm van oude brieven en dagboeknotities), werd het mij allemaal een beetje te veel van het goede. Deze stukken las ik, moet ik toegeven, diagonaal door. Hier kwam bij dat ik, zeker tegen het einde van het boek, een beetje de indruk had dat Lamb een reeds gedaan kunstje herhaalde. Caelum’s worsteling heeft namelijk op een bepaalde manier erg veel weg van die van Dominick Birdsey (de hoofdpersoon in ‘I Know that much is true’). Des te opvallender is het dan ook dat Dominick Birdsey diverse malen in dit boek terugkomt; bijvoorbeeld omdat hij met Caelum op dezelfde school heeft gezeten.
Concluderend: wederom een goed boek, maar Lamb had ten eerste beter wat meer maat kunnen houden en lijkt ten tweede moeite te hebben met iets écht nieuws te komen. De vorige twee boeken van hem vond ik dan ook beter.