Wolvinnen van Otrostaadt mist duidelijke focus

We moesten er een tijdje op wachten, maar onlangs verscheen dan toch Wolvinnen van Otrostaadt: het derde deel van Jasper Polane's serie De Onzichtbare Maalstroom. Hierin pakt hij het verhaal op van Heike Krim, de sterkste telepatisch begaafde die de wereld ooit heeft gekend die naar de parallelle Alixwereld is gereisd. Tegelijk speelt haar achtergebleven en eveneens zeer begaafde zusje Lise een belangrijke rol.

Net als de voorgangers in de serie die Polane door middel van crowdfunding financierde, is Wolvinnen van Otrostaadt een zorgvuldig boek dat bomvol zit met originele vondsten. Het verhaal is lastig in een hokje te stoppen – niet helemaal fantasy, niet helemaal sf, niet helemaal magisch-realistisch. Dat maakt het verfrissend. Ook in de ontwikkeling van het verhaal zelf betreedt Polane geen platgetreden paden, dus je kunt als lezer voortdurend verrast worden. Dat is fijn.

Wolvinnen focust op Heike Krim, haar vriendin Odette en agente Edison die te maken krijgen met mysterieuze moorden waarbij de slachtoffers gemummificeerd achterblijven. Ze richten hun eigen bedrijfje op, ‘Wolvinnen van Otrostaadt’, om de moorden te onderzoeken. Ondertussen ontwikkelt Edisons zwangerschap zich onnatuurlijk snel. En dan is er nog Deira, de levensgevaarlijke ‘macht’ van de wereld waarin de kwaadaardige Vorstin van de Kou zich bevindt. Alleen door het meisje in coma te houden, kan Heike ervoor zorgen dat de Vorstin geen schade zal aanrichten. Ondertussen wordt Heike's zusje Lise opgeleid tot ESP’er – gedachtenlezer - in de geheimzinnige Zwarte Toren. Al snel ontdekt ze dat de toren geheimen verbergt en dat haar docenten een gevaarlijk spel spelen met de levens van hun pupillen.

Polane is op een aantal punten gegroeid in deze boeken. Zijn verteltrant die vooral in het eerste boek zwaar leunde op dialogen, heeft zich ontwikkeld tot een vollere, meer vertellende stijl. Ook steekt hij duidelijk energie in zijn karakters: hij besteedt aandacht aan hun emotionele ontwikkeling en probeert ze duidelijk ronder te maken. Toch is hij er nog niet – karakters blijven wat plat en motivatie voor het handelen van karakters voelt kunstmatig. Maar er is beweging.

Toch komt Wolvinnen van Otrostaadt minder goed van de grond dan de eerste delen. Belangrijkste oorzaak daarvan is het gebrek aan een duidelijk probleem. Na honderd bladzijden in het boek weet je als lezer nog altijd niet waar het verhaal nu écht over gaat. Gaat het om die moorden? Maar daarvoor is vrij weinig aandacht. Om Deira en de Vorstin dan? Ook die krijgen echter weinig zendtijd. Is er iets anders aan de hand waar we ons druk over moeten maken? De geheimen van de Toren waarin Lise zich bevindt? Of is de kern van Polane's boek abstracter: gaat het over de manier waarop de ‘wolvinnen’ zich vrij vechten van conventies?

Polane zet in dit boek in op veel losse elementen, maar heeft er moeite mee om ze tot een samenhangend geheel te vlechten. Stuk voor stuk hebben die elementen potentie, maar de versnippering maakt dat het boek zowel vaart als focus mist. Bovendien wisselt hij niet alleen van perspectief tussen zijn hoofpersonen, maar schakelt ook nog enkele keren naar bijkarakters – die dan al snel vermoord worden. Het verhaal verbrokkelt daardoor nog meer.

Gebrek aan emotionele betrokkenheid was eerder al een zwak punt – het is ook hoe Polane schrijft. Toch blijft het steken. Ingrijpende momenten blijven vlak en Polane slaagt er niet in de lezer mee te slepen naar een zinderende climax, waarbij het je echt uitmaakt wat er met de karakters gebeurt.

Niettemin – de vondsten en originele gedachtenkronkels blijven fijn om te lezen. Zo 'vervagen' de lichaamskenmerken van hoofdpersonen Heike en Odette, doordat hun lichamen als het ware kopieën zijn en heeft Edison last van een bijzondere zwangerschap door het vele reizen tussen werelden.

Al met al voelt Wolvinnen meer als een tussenboek, dan als een zelfstandig verhaal. Polane richt het toneel alvast in voor het volgende boek – waarin die zinderende finale er wél moet komen. Het krijgt drie sterren, maar op het nippertje.