Een nieuwe mustread!

De hoge lat die Samuel Bjørk zich zelf had opgelegd voor het tweede deel in een reeks rondom Holger Munch en Mia Krüger heeft hij waar gemaakt. De Doodsvogel is een zeer waardig vervolg op Ik reis alleen.

De Doodsvogel bracht mij nog eerder in extase dan zijn voorganger. Eigenlijk al vanaf het begin voelt alles weer als vanouds. Holger die met zijn team voor een lastig parket komen te staan. En daarbij de hulp van zijn naaste collega Mia hard nodig heeft. Zij worstelt nog steeds met een aantal dingen uit het verleden, die in dit deel allemaal benoemd worden, waardoor ze tijdelijk met verlof is. Holger krijgt het voor elkaar dat Mia weer aan de slag gaat. En haar rol is essentieel voor het verloop van het onderzoek.

De Doodsvogel is opgemaakt in negen delen en die bestaan in totaal uit 80 hoofdstukken. De schrijfstijl is vlot en toegankelijk en zelfs de tongbrekende Noorse namen voelen al wat vertrouwder aan.

Het verhaal wordt uit verschillende perspectieven beschreven. Ook dit keer veel personages die je soms wat makkelijk weten af te leiden van de hoofdpersonen. Naast hoofdrollen voor Holger en Mia is er ook dit keer weer een belangrijke rol voor Holgers dochter Miriam in het verhaal. De andere personages mogen dan wel met velen zijn, ze worden daar waar echt nodig wel allemaal goed uit de doeken gedaan en voelen daardoor niet allemaal overbodig.

Door de terugblikken naar eerdere gebeurtenissen kun je De Doodsvogel naar mijn idee makkelijk als alleenstaand boek lezen, ondanks dat het een nieuw deel uit een serie is. Bij het eerste verhaal had ik het idee dat er nog wat open eindes waren. Dit had ik nu minder. Natuurlijk blijf je op het eind jezelf af vragen hoe het gaat aflopen met Mia en Holger dus ik wacht met smart op het volgende deel rond dit speurdersduo.

De spanningsopbouw is zeer goed naar mijn idee. Vanaf het begin wordt je in het verhaal gezogen. Je stapt in een trein die opstart en dan al snel op stoom komt en voort dendert om pas op het allerlaatste moment tot stilstand te komen! Een pageturner vanaf bladzijde 1. En een echte MUSTREAD voor iedereen die van een goed boek houdt.

De cover van het boek heeft dezelfde kleurtinten als zijn voorganger. Maar dekt voor mij niet de titel. De titel verwijst naar een uil. De uil wordt meerdere malen namelijk de doodsvogel genoemd in het boek. En hier zie ik een eenling aan de rand van een bos. Dat past wel bij het verhaal maar naar mijn idee dekt het niet de lading van het geheel. Anyway never judge a book by his cover!

Deze review verscheen als eerste op mijn boekenblog.