Hartverwarmend!

Over Twintig regels liefde hoor ik bijna alleen maar positieve verhalen en ook ik sluit mij daar graag bij aan. Het verhaal draait vooral om de liefde. De liefde tussen partners, ouders en hun kinderen maar o.a. ook de liefde die ontstaat tussen verpleegkundige Stella en haar patiënten (geen hartstochtelijke liefde) want zonder die liefde voor de patiënten lijkt het mij vrij onwaarschijnlijk dat Stella anders haar brieven zou kunnen schrijven.

Twintig regels liefde begint met een proloog waarvan ik gelijk een brok in mijn keel kreeg. Daarna is het verhaal opgedeeld in zeven delen, zeven nachten wel te verstaan. De epiloog bracht een klein vreugdekreetje.
Het perspectief wisselt af tussen Stella, Hope en Hugh. Dit staat telkens vermeld boven het hoofdstuk dat je gaat lezen.
De schrijfstijl van Coleman is goed toegankelijk, geen moeilijke taal en heerlijk vlot leesbaar.

We leren Stella kennen zowel als nachtzuster van de hospice waar ze werkt maar ook hoe Stella thuis is. Haar leven is niet gemakkelijk sinds haar man Vincent getraumatiseerd terug gekomen is van een militaire missie. En dit heeft natuurlijk invloed op haar gedrag, emoties en belevingen. Als extra ‘taak’ heeft Stella tot zich genomen om brieven te schrijven voor haar patiënten die dit zelf niet meer kunnen. De patiënten dicteren haar wat ze schrijft en pas na hun dood zal Stella de brief versturen.
Er is echter één brief die Stella voor het overlijden van een patiënt aflevert, ze verbreekt haar belofte met maar één doel, en dat is om de liefde te laten zegevieren.

De brieven van Stella vormen een rode draad in het verhaal, ze worden afgedrukt in een ander lettertype en verschillen allemaal van inhoud.

Wie Hope en Hugh zijn ga ik lekker niet vertellen maar dat moet je zelf maar lezen in Twintig regels liefde.

Het lezen van dit boek deed mij weer even terug denken aan alle brieven die ik in mijn leven tot nu toe schreef. Het waren allen brieven uit liefde. Geschreven liefde is mooi om nog eens terug te lezen na verloop van tijd. Ik ben blij dat ik ook vele brieven heb mogen ontvangen, ik koester ze nog steeds.
Mijn eerste brief van een vakantieliefde, de brieven die ik ontving toen ik voor langere tijd in het buitenland verbleef, een afscheidsbrief en zelfs nog briefjes die ik schreef met een jeugdvriendin, ik heb ze allemaal nog. Gebundeld en wel. Ze hebben al meerdere verhuizingen doorstaan en ik kan het niet over mijn hart verkrijgen om ze weg te doen. En zolang ik de ruimte heb hoeft dat ook niet. Het zijn bundeltjes liefde.

Twintig regels liefde heeft een vrolijke streepjescover die al snel de aandacht trekt. Het doet mij denken aan de zomer en aan een schrijfschrift met regels.
De titel doelt vooral op de brieven, die echt niet allemaal maar uit twintig regels bestaan. De een is wat langer dan de ander en dat is prima. Twintig regels is per slot van rekening helemaal niet zoveel. Maar twintig regels is altijd meer dan niets.

Een van de mooiste zinnen die ik tegen kwam:
“Dus ik wil maar zeggen: zorg dat je tot je laatste snik gevochten hebt voor de man van wie je houdt, voor de kinderen die je wilt krijgen, voor de toekomst die je voor ogen had.”

Twintig regels liefde is inderdaad een hartverwarmende roman, die mij ontroerde en nogmaals bevestigde dat het leven niet zonder liefde kan. Liefde hebben we allemaal nodig op welke manier dan ook. Het bracht mij een paar onvergetelijke uurtjes leesplezier met op het eind de zin om pen en papier te pakken en twintig regels liefde te schrijven.

Deze review verscheen als origineel via mijn boekenblog.