Meer dan 5,3 miljoen beoordelingen en recensies Organiseer de boeken die je wilt lezen of gelezen hebt Het laatste boekennieuws Word gratis lid
×
Lezersrecensie

Hendrik is als de opa die ik al zolang moet missen maar voor altijd in mijn hart zit...

christina brouwers 03 februari 2016
Zolang er leven is, is een waardige opvolger van zijn voorganger Pogingen iets van het leven te maken. Hendrik en zijn vrienden van de Omanido-club ondernemen nog steeds uitstapjes met elkaar, variërend van een museum bezoek tot aan de kerstmarkt en alles daar tussen in, met als hoogtepunt hun jubileumreis naar… (dat lees je in het boek ;-) ). Tevens zijn ze begonnen met het verkennen van restaurants in de buurt. Het leren kennen van buitenlandse spijzen brengt een hoop gezelligheid met zich mee en de leden laten zich telkens weer heerlijk verwennen door de restauranteigenaars.

Bijna iedere dag schrijft Hendrik een stukje in zijn dagboek, wat resulteert in bijna 365 hoofdstukjes. De schrijfstijl van Hendrik is nog steeds vlot, zeer goed toegankelijk en doorspekt van humor. Soms wat sarcastisch maar nooit over de top. We beleven alles door de ogen van Hendrik, wat logisch is want het is zijn dagboek.

Ook nu weer is het dagboek voorzien van relevante nieuwsfeiten van het moment waarin het geheel zich afspeelt. En tijdens het lezen beleef je dus een soort van ‘trip down memory lane’. Te denken valt aan de aanslag op Charlie Hebdo, de Provinciale Statenverkiezingen, de minituintjes van AH, bootvluchtelingen, start Tour de France in Utrecht, Johan Cruijff met longkanker en nog heel veel ander nieuws uit 2015. Ik vond het heerlijk om te lezen en zo eigenlijk in januari 2016 nog even heel 2015 door te nemen.

Dat niet alles over rozen gaat bij Hendrik en zijn vrienden blijkt ook als één van de leden van de Omanido-club komt te overlijden. Het gehele proces voelt zo werkelijk aan dat je aanvoelt dat Hendrik er een beetje van slag van raakt. Je vrienden verliezen is nooit leuk maar onontkoombaar als je zelf al een hoge leeftijd hebt bereikt. Maar dan is de tijd wel daar dat diegene die komt te overlijden wel een nieuwe club kan oprichten, de Nonizolado-club ==> Nog-niet-zo-lang-dood-club.

Over de cover kan ik hetzelfde zeggen als de vorige keer:

"De cover is eenvoudig maar sprak mij wel aan. Door de pentekening is het goed gelukt om het portret van Hendrik er levendig uit te laten zien als een oude maar vitale man inclusief de tekenen van het ouder worden."

Hendrik is nog niet van plan zijn pen aan de wilgen te hangen verklapt hij op het eind. Ik hoop dat Hendrik 100 jaar of ouder mag worden dan kunnen we nog een tijd van hem en zijn belevenissen blijven genieten. Hendrik doet mij vooral denken aan de opa die ik al zolang moet missen maar die ik voor altijd in mijn hart heb gesloten.

Deze review verscheen als origineel via mijn boekenblog.

Reageer op deze recensie

Meer recensies van christina brouwers