Oude helden herrijzen in een matig boek vol magie.

Het omslag van dit boek belooft een magisch en spannend verhaal over tovenaars en uit de dood herrezen helden. Zonder de eerdere delen gelezen te hebben, begin ik vol verwachting aan De Necromancer, het vierde deel uit de serie over de geheimen van de onsterfelijke Nicolas Flamel.
Al snel wordt duidelijk dat de Ierse Michael Scott mythologie uit allerlei landen en helden uit het verleden zoals Billy the Kid, William Shakespeare en Jeanne D‘Arc in het verhaal heeft verweven. Het boek beschrijft een periode van minder dan een dag en laat je dit beleven vanuit het perspectief van verschillende personages. De belangrijkste figuren zijn de alchemist (maker van goud en een onsterfelijkheidsdrank) Nicolas Flamel en zijn vrouw, de tovenares Perenelle, die beide 667 jaar oud zijn. Zij leiden al hun hele leven lang tweelingen op in de magie van aarde, lucht, water en vuur om de mensheid te beschermen. Nu is het de beurt aan de tweeling Josh en Sophie, die de mensheid moeten beschermen tegen de Duistere Alouden, een groep slechte tovenaars. De duistere en onsterfelijke dr. John Dee en Niccolò Machiavelli achtervolgen de tweeling en de Flamels en ondertussen wacht achter de tralies van de gevangenis van Alcatraz een leger van monsters, die ieder moment kunnen worden losgelaten. Kortom, het boek zit vol met actie, magie en spanning.  
Het boek valt toch tegen. In de eerste plaats komen er zoveel nieuwe personages ten tonele dat het boek pas tegen het eind echt spannend wordt. Lees dit boek dus in ieder geval niet los. In de tweede plaats gaat het om een strijd van goed tegen kwaad en staat de gehele mensheid op het spel. Dat thema is al spannender en boeiender beschreven. En tenslotte is het idee dat allerlei beroemde mensen uit het verleden nog steeds leven hartstikke interessant, maar is het niet leuk uitgewerkt. William Shakespeare is een schrijver en Billy the Kid een onverschrokken cowboy, maar dat komt in het verhaal niet terug. Dit boek is spannend en prachtig vormgegeven, maar doordat de auteur weinig van de vele karakters uitwerkt, grijpt het de lezer minimaal.