Geen hoofdrol voor Aloysius

De verborgen kamer is het verfrissende 16e deel in de Pendergast-reeks. Deze keer is er geen hoofdrol weggelegd voor de mysterieuze FBI-agent, maar voor broer Diogenes en assistente Constance Green. Het mag een raadsel wezen dat, gezien de soms onorthodoxe methodes van Pendergast in de vorige delen, hij nog steeds een FBI-badge draagt. Maar de fervente fans zullen hier niet om treuren. Preston & Child gaan gestaag verder.

Behalve de Pendergast-reeks hebben Preston & Child nog meerdere boeken geschreven. Zo is er de Gideon Crew-reeks die ook best te genieten valt en nog 4 buiten deze 2 reeksen.

Constance Green is ervan overtuigd dat Pendergast verdronken is en sluit zich op in een verborgen kamer om met haar immens verdriet te kunnen omgaan. Haar verwarring is groot als plots de doodgewaande broer van Aloysius Pendergast, Diogenes, opduikt. Proctor, de trouwe chauffeur en hulp van Aloysius, snelt ter hulp als hij ziet hoe Constance ontvoerd wordt door Diogenes. Hij reist de ontvoerder na over de hele wereld, maar komt daarbij zelf in grote problemen. Wanneer hij Constance eindelijk gevonden heeft, doet hij een vreemde ontdekking.

Het verhaal begint met een helse vaart als Proctor de achtervolging inzet op Diogenes Pendergast. De methodes die hij daarbij gebruikt, zijn op zijn minst vreemd te noemen, op het ongeloofwaardige af, maar dit is de stijl van Preston & Child (thriller doorspekt met fantasy). Het vervolg van het verhaal heeft minder vaart maar is zeker even spannend. Met korte hoofdstukken en cliffhangers leest De verborgen kamer vlot en je zou zelfs van een pageturner kunnen spreken. Voor diegenen die de vorige boeken niet hebben gelezen, zou het fantasy-element storend kunnen werken, maar de fervente fans malen hier niet om.

De verborgen kamer is een mooi samenhangend verhaal met een goede plot waarin deze keer de FBI-agent niet de hoofdrol kreeg, maar wel Diogenes. Misschien is deze insteek wel een redmiddel, want na vijftien ‘Pendergasten’ was het geheel een beetje uitgemolken. Deel zestien is dan ook verfrissend en biedt voldoende achtergrondinformatie, zodat het als een stand alone kan gelezen worden.

Het archaïsch taalgebruik doet soms de wenkbrauwen fronsen. ‘Zijns ondanks …’ en ‘Hij neeg het hoofd …’ zijn niet bepaald uitdrukkingen die in onze moderne tijd gebruikt worden, maar ze passen bij de wat houterige personages die je desondanks toch in je hart sluit.

Lezers die niet houden van kunst en 18e-eeuwse literatuur, kunnen deze passages in het boek zelfs overslaan. Behalve het tentoon spreiden van kennis dragen ze niets bij tot het verhaal en zijn soms ronduit slaapverwekkend.

De verborgen kamer kan zeker gerekend worden tot een van de betere uit de reeks.