Taal is zeg maar echt mijn ding.

Paulien Cornelisse werd in 1976 geboren in Amsterdam. Ze studeerde voornamelijk aan de Universiteit van Amsterdam, maar ook kort in Boston, en in Hiroshima, daarnaast heeft ze ook nog psychologie gestudeerd aan de Universiteit van Amsterdam. Waarna ze een indrukwekkende loopbaancarrière is begonnen als journalist, columnist voor kranten en tijdschriften, als cabaretière heeft ze in 2010 de cabaretprijs Neerlands Hoop in ontvangst mogen nemen voor de voorstelling Dagbraken en is ze naast theatermaakster, waarbij ze de productie volledig in eigen hand heeft, ook schrijfster. In 2003 won ze de Elle literatuurprijs voor korte verhalen, en in 2010 de Tollensprijs voor haar inzet voor de letterkunde, deze prijs was eerder al toegekend aan schrijvers als o.a Louis Couperus, Marten Toonder, Jules Deelder en Hans Dorrestijn.

In 2009 publiceerde Cornelisse het boek Taal is zeg maar echt mijn ding, het boek werd een bestseller, in 2013 ontving zij zelfs een Platina boek omdat er meer dan 500.000 exemplaren van dit boek waren verkocht. Hiermee was zij de eerste Nederlandse auteur met zulke hoge verkoopcijfers.
In 2010 kwam het vervolg op dit boek En dan nog iets, welke in 2012 werd genomineerd voor de NS Publieksprijs.
En nog niet zolang geleden heeft ze als selfpubber haar fictiedebuut De verwarde cavia uitgebracht dat gaat over een cavia die op kantoor werkt.

Taal is zeg maar echt mijn ding, is geschreven in een stand-up comedian stijl, het is alsof iemand tegenover je op het podium staat en anekdotes verteld over het gedrag en taalgebruik van mensen met grappige en originele taalvondsten.
Het voorwoord begon goed:

“Mensen denken dat taal is uitgevonden om elkaar beter te begrijpen. De redenering gaat als volgt: in de oertijd konden we nog niet praten. Dat was lastig, want als je iets duidelijk wilde maken, bijvoorbeeld: ‘geef me die speer eens aan,’ dan moest je dat doen met wilde handgebaren, onder uitstoten van wilde klanken. (Bekijk een kind van anderhalf dat nog niet kan praten maar wel op zijn wenken bediend wil worden en je weet hoe frustrerend dat is.) Dus gingen mensen praten: ‘Hé, zie ik daar een mammoet? Verdomd als het niet waar is.’ ‘Ja je hebt gelijk. Weet je wat ik doe? Ik pak even een speer, en ik hol erachteraan.’ ‘Is goed!’ ‘Doei-doei.’ Dieren zijn niet in staat tot het voeren van zulk soort gesprekjes. Daarom moeten ze veel meer in hun eentje doen. Omdat taal zo ongeveer het enige is waarin wij beter zijn dan dieren, vinden we taal voor het gemak ook meteen heel belangrijk. We kunnen makkelijk samenwerken, elkaar waarschuwen, dingen leren. Daarom hebben wij het beter voor elkaar dan de dieren. Vinden we zelf. Maar dat is natuurlijk betrekkelijk. Een kakkerlak is in staat een atoomramp te overleven, waardoor hij een voordeel heeft ten opzichte van ons. Alleen omdat een kakkerlak zijn visie op de wereld niet aan ons kenbaar kan maken (bijvoorbeeld door middel van het schrijven van het boek Een atoomramp is zeg maar echt mijn ding) denken wij mensen nog steeds dat wij het beste bezig zijn.”

Zo zijn er ook stukjes waar een lach niet valt te onderdrukken, of waarbij je echt verbaasd bent om de originele vondsten.

“ ‘Focking’ staat namelijk altijd voor het woord dat belangrijk is: ‘Hij was de focking afwas aan het doen.’ Zo kun je met ‘focking’subtiele betekenisverschillen aangeven. ‘Hij keek naar de focking radio’ betekent iets anders dan ‘Hij focking keek naar de radio.’ De eerste zin suggereert: hij keek naar de radio in plaats van naar de televisie. De tweede zin zegt eerder: hij kéék naar de radio in plaats van dat hij ernaar luisterde. Kortom: focking is taalverrijking en daar moeten we dankbaar voor zijn.”

Maar toch heeft het boek mij niet helemaal kunnen pakken, waarschijnlijk doordat vele taalspelingen al wat verouderd zijn en niet vaak meer voorkomen, waardoor het niet echt pakte.
Daarom krijgt het boek van mij 3 sterren.