Het idee is leuk, maar de uitvoering is mwah

Silence of the lambs meets Seven. Toen ik op Hebban las waar het boek Ragdoll van Daniël Cole over zou gaan, moest ik het hebben en had ik mijn 5* al praktisch uitgedeeld.

Rechercheur Wolf is een getergd man die misdaden op zijn manier oplost. Dat dit niet altijd de juiste manieren zijn, daar komen we al snel achter. Zijn vrouwelijke collega Baxter heeft haar eigen problemen maar blijft trouw achter Wolf staan. Haar nieuwe collega Edmunds weet het allemaal zo net nog niet.

Dit is een deel van het team dat een verschrikkelijke misdaad op moet lossen. Er is namelijk een lappenpop, gemaakt van 6 verschillende lichamen, gevonden. Wie waren deze mensen, en belangrijker nog, wat linkt hen aan Wolf? Dat de moordenaar het op hem heeft voorzien moge duidelijk zijn. Hij staat namelijk op een nieuwe lijst met mogelijke slachtoffers van dit sadistische monster. De klok tikt door...... Ga er maar aan staan.

So far so good. Het verhaal leest als een trein en de schrijver heeft een knap stelletje personages van stal gehaald. Ik zat echt lekker in het verhaal en vroeg mezelf regelmatig af welke kant de schrijver nu op wilde gaan. We waren namelijk aan het afstevenen op een plottwist van heb ik jou daar. Of dat gevoel had ik in ieder geval......

Ga ik het nu voor je verpesten, vraag je je misschien af? Wellicht een beetje. De plottwist en het einde waren van het kaliber: dat zag ik even niet aankomen. Tegelijkertijd vond ik het zo onwaarschijnlijk als maar zijn kon en dat zette mijn euforie om in een deceptie. Naar mijn idee waren er een aantal essentiële dingen niet goed uitgelegd en dat liet mij achter met een onbevredigd gevoel.

Desalniettemin begreep ik wel wat de schrijver heeft geprobeerd te doen. Het had alleen iets beter uitgewerkt mogen worden. Volgende keer gewoon een bladzijde of 100 extra graag meneer Cole. Dan komt het vast helemaal goed.

Veel leesplezier!