Een overdonderend verhaal met een duidelijke boodschap dat de rillingen over je rug laat lopen

John Matherson, weduwnaar, geschiedenisprofessor en oud docent militaire geschiedenis en asymmetrische oorlogsvoering, woont samen met zijn 2 dochters, Jennifer en Elizabeth in Black Mountain, North Carolina.
Wanneer tijdens de verjaardag van Jennifer de stroom uitvalt, denkt iedereen aan een stroomstoring. Als blijkt dat de volgende dag nog niets werkt en er geen verkeer te horen is, gaan de alarmbellen rinkelen bij John. Er blijken 3 kernbommen te zijn ontploft net boven de atmosfeer die een EMP (electromagnetic pulse) hebben veroorzaakt, die niet alleen maar Amerika heeft geraakt. De totale elektrische infrastructuur ligt plat.

Wat betekent het daadwerkelijk om geen elektriciteit meer te hebben? Als je geen koeling meer hebt voor voedingsmiddelen? Er geen vervoer meer is omdat auto’s tegenwoordig een computer hebben? Wanneer er geen medicijnen meer kunnen worden gemaakt? Je afhankelijk bent van medische apparatuur? De gevangenissen niet meer worden beveiligd? Je je geliefden niet kan beschermen?
Wat als er nog minder dan 40% overleeft? Wat betekent dat voor de samenleving? Kan je op elkaar rekenen of is het ieder voor zich?

John probeert, samen met een groep mensen in Black Mountain, te redden wat er te redden valt. Zijn voordeel is dat hij kan terugvallen op de militaire kennis die hij heeft vergaard in zijn eerdere loopbaan. Hij probeert zijn gezin te beschermen, maar ook voor de belangen van de bewoners in Black Mountain op te komen. Het wordt een race tegen de klok. Zal het John lukken te redden wie en wat hij lief heeft?

Dit verhaal grijpt je naar de keel. Dit komt door de combinatie van manier van schrijven en door het besef dat dit ons ook kan overkomen. Je raakt overdonderd door de wetenschap dat we zo vreselijk kwetsbaar zijn in deze moderne maatschappij en hier zo afhankelijk van zijn. Dat met een druk op een knop alles wat in jaren is opgebouwd teniet wordt gedaan en we worden teruggeworpen in de Middeleeuwen.

Forstchen weet elk aspect zodanig uit te schrijven, dat al lezende, de rillingen over je rug lopen, de haren op je arm overeind komen staan en het besef van een dergelijke ramp tot diep in je ziel doordringt. Het verhaal zit zeer goed in elkaar met personages die een ieder zal aanspreken. Mensen met wie wij ons kunnen identificeren. De zinsopbouw is niet te lang, niet te kort en daardoor lezen de zinnen erg makkelijk.
In het eerste deel, mist het verhaal diepgang in de emoties , dat maakte dat het boek voor in eerste instantie wat kan aan voelen als een wat mannelijk boek. Maar naarmate het verhaal verder vordert, de omvang van de ramp van een EMP duidelijk wordt, komen ook de diepere emoties naar voren. Die emoties hebben mij diep geraakt. Ik heb heel wat tranen gelaten en dagen na het lezen, voelde ik nog het beklemmende gevoel in mijn keel. Er zijn veel boeken en verhalen die mij raken, maar dat het gevoel zo intens is, dat zijn er maar weinig.

Lees dit verhaal en leer ervan, dat is de boodschap die ik zou willen meegeven. Maar daarnaast: geniet er ook van, want buiten dat het een verhaal is dat belangrijk is om te worden gelezen, is het ook een heel mooi verhaal over liefde, hoop, vriendschap en doorzettingsvermogen.