Een onvoorspelbaar plot

Daar sta je dan, moeder van een 4 jarig meisje genaamd Maisie en een pasgeboren baby met de naam Felix, als de politie aan de deur komt vertellen dat je man een fataal ongeluk heeft gehad. Clara’s wereld stort in als deze nachtmerrie haar overkomt. Haar man Nick zou te hard hebben gereden, met haar dochter in de auto. Maisie is wonder boven wonder ongedeerd maar heeft opeens een enorme angst voor zwarte auto’s. Zo erg dat haar hele lijfje op overlevingsmodus gaat.
Clara kan niet geloven dat het een ongeluk was. Ze vermoedt dat iemand de dood van haar man op zijn of haar geweten heeft. De politie wil niet luisteren naar haar argumenten en ze besluit het heft in eigen hand te nemen en gaat zelf op onderzoek uit.

Het verhaal wordt vanuit het perspectief van Clara verteld, maar ook vanuit het perspectief van Nick, de periode voor zijn dood. Alle fijne dingen die zijn gebeurd, maar ook hoe hij werd verscheurd door problemen waar zijn vrouw geen weet van heeft, hoe hij tegen haar heeft gelogen… De gehele aanloop tot de fatale crash.

De manier waarop Clara denkt is begrijpelijk, maar niet altijd even logisch. Het is duidelijk dat haar denken wordt beïnvloed door de rouw en de hormonen. Dit maakt juist dat haar reacties en denken zeer realistisch overkomen, dat je begrijpt waarom zij dingen op een bepaalde manier doet. Zowel Clara als Nick hebben beide hun sterke en minder sterke kanten en dat maakt ze juist zo menselijk.

Door de niet al te lange zinnen en de perspectief-wisselingen leest het verhaal makkelijk. Als lezer word je regelmatig op het verkeerde been gezet en het plot was voor mij in deze onvoorspelbaar.
Een minpunt is echt de cover. Alhoewel deze erg mooi is en aanspreekt heeft het niets met het verhaal te maken. Het zet de lezer op het verkeerde been.
Ook al had ik andere verwachtingen. Ik heb het verhaal achter elkaar uitgelezen.