Vermakelijk doch oppervlakkig

Na een vreselijke gebeurtenis blijft de jonge Romy alleen achter op het ruimteschip de Infinity, dat als missie heeft om een nieuw thuis voor de mensheid te vinden. Romy is geboren op het ruimteschip, ze heeft de Aarde nooit gezien. Ze bevindt zich letterlijk lichtjaren weg van de Aarde en andere mensen. Ze vertrouwt op wat zij heeft geleerd van haar ouders en hoewel zij zich gesterkt voelt om de missie te voltooien, smacht zij naar menselijk contact.
Vanaf Aarde komen verontrustende berichten, berichten die het hoofd van Romy vullen met vragen.
Naast de zorgen die zij heeft, heeft Romy last van nachtmerries door de gebeurtenissen die ervoor hebben gezorgd dat zij helemaal alleen op de Infinity is achter gebleven
Als er er nog een schip de ruimte in is gestuurd om haar te gaan helpen is Romy meer dan blij.. Op dit schip bevindt zich een jongen genaamd J. De communicatie met J is via de e-mail, niet direct, want door de enorme afstand tussen de schepen, zit er een behoorlijk verschil in tijd.
Romy voelt als snel een connectie met J, die ook nog jong is. Ze voelt zich aangetrokken tot de J en langzamerhand beginnen de vlinders in haar buik zich te roeren. Kan je verliefd worden op iemand die letterlijk zo ver weg is en waar je alleen nog maar via de mail contact mee hebt gehad? Of is het de eenzaamheid die spreekt?
Hoe meer het schip van J de Infinity nadert, hoe vreemder de berichten van Aarde worden.
Dan bekruipt Romy het gevoel dat er dingen zijn die niet kloppen, maar kan zij de situatie nog veranderen? Of is alles verloren?

Laura James heeft een schrijfstijl die ervoor zorgt dat je door het boek vliegt. Relatief makkelijke zinnen afgewisseld met de berichten van en naar Aarde en J. Het komt jong over. De opbouw is voor de doelgroep prima. Voor de doelgroep zit er genoeg spanning in die leidt naar een climax. persoonlijk hadden bepaalde stukken, zeker over de nachtmerries van Romy en haar angsten, meer mogen worden uitgediept.
Het personage Romy komt heel jong en naïef over, wat ergens ook wel logisch is. Haar emoties vond ik behoorlijk gecontroleerd, angst werd gerationaliseerd terwijl je juist zou verwachten dat zij zich daar volledig in zou verliezen aangezien er niemand was om haar gerust te stellen. Dat ze een ander zo snel vertrouwde kan ik aan de ene kant wel begrijpen. aan de andere kant had ik het ook begrepen als ze juist heel wantrouwend zou zijn geweest. Het trauma wat zij heeft meegemaakt zou mij inziens meer sporen hebben moeten achtergelaten.
Mijn verwachting was dat je erachter zou komen wat echte eenzaamheid met een mens, laat staan en kind zou doen. Kan je dat aan? En wat is er nog erger dan die eenzaamheid? een deel is uitgekomen, maar ik vond dat het toch wel wat aan de oppervlakte bleef. Het had van mij meer mogen uitgediept. de emoties werden aangeraakt, maar niet verfijnd. Hetgeen wat erger was dan de eenzaamheid, was behoorlijk ver gezocht, maar absoluut vermakelijk.
Voor mij was het een heerlijk tussendoor boek.