Dit boek heeft mijn hart geraakt.

Het verhaal bestaat uit 2 delen, dat van de zeventien jarige Izzy in de jaren ’90 en dat van de achttien jarige Clara, eind jaren ’20.
De 2 verhaallijnen worden apart verteld ,maar komen uiteindelijk samen.

Izzy haar verhaal is dat haar moeder tien jaar geleden haar vader dood schoot in zijn slaap. De reden is onbekend. Niemand begrijpt wat haar moeder bezielde om dit te doen. Ze leken immers zo’n gelukkig gezin.
Izzy is doodsbang dat haar moeder psychisch ontspoord is en dat haar datzelfde lot staat te wachten.
Ze weigert haar op te zoeken of de brieven te lezen die haar moeder haar heeft geschreven.
Izzy is ondergebracht bij pleegouders die er alles aan doen om haar de benodigde ruimte te geven en Izzy het gevoel te geven te worden begrepen.
Ondertussen heeft Izzy te maken met het vinden van haar plek op haar nieuwe school, met nieuwe vrienden en vijanden en diepe gevoelens die bij het volwassen worden horen.
Dan mag Izzy assisteren bij een project van het lokale museum waar haar pleegouders werken.
Het project gaat om de voorwerpen die zijn achtergebleven op de zolder van een psychiatrische staatsinrichting dat al jaren geleden gesloten is.
Tijdens dit project leert Izzy Ethan, een jongen uit haar klas beter kennen, zijn vader is ook betrokken bij het project. Dit geeft tegenstrijdige gevoelens.
Izzy vind en oud dagboek en daar begint het verhaal van Clara Cartwright.

Clara is stapelverliefd op Bruno, een immigrant uit Italie, maar haar ouders hebben andere plannen voor haar.
Zij willen Clara zien trouwen met een zoon uit een goede familie. Alles is al geregeld.
Clara gaat tegen de wens van haar ouders in en probeert hen te overtuigen, tevergeefs.
Haar invloedrijke en uitzinnige vader stuurt haar naar een privé tehuis voor geesteszieken. Maar het duurt niet lang of Clara wordt overgeplaatst naar een eenvoudige staatsinrichting.
Daar beland Clara in een regelrechte hel. Zo wordt zij bijvoorbeeld in een ijskoud bad gestopt tot ze bijna flauw valt. Ze moet uren op een houten bank zitten in de zonnekamer en zodra ze maar tegenspreekt, wordt Clara zwaar gestraft.
Als ze vertelt zwanger te zijn, denkt de behandelend arts dat Clara in een leugen gelooft. 

Izzy die het dagboek heeft gelezen, is diep geraakt en het dagboek roept veel vragen op. Izzy gaat op zoek naar de antwoorden.
Het dwingt Izzy met andere ogen naar haar eigen verleden te kijken. Als Clara niet echt psychische problemen had, zou er dan ook iets anders kunnen zijn wat haar moeders daad verklaart?

Ellen Marie Wiseman heeft een manier van vertellen wat je direct meeneemt in het verhaal.
Je wordt als het ware ooggetuige van de gebeurtenissen.
De verhaallijnen worden zodanig afgewisseld dat het blijft bewegen en je makkelijk switcht tussen de levens van Izzy en Clara.
Het verhaal van Clara heeft mij diep heeft geraakt, zo schrijnend…
De onmacht, pijn en frustratie en een ieder die echt van iemand heeft gehouden kan zich de wanhoop voorstellen waar zij doorheen ging.
De beschrijvingen van de toestanden psychiatrische inrichtingen zijn gewoonweg gruwelijk en schokkend te noemen.
Ik heb regelmatig met tranen in mijn ogen de wantoestanden gelezen waar Clara aan werd bloot gesteld.
Als de 2 verhaallijnen dan samen komen valt alles op zijn plek. De manier waarop vond ik persoonlijk iets te makkelijk na dat fantastische verhaal.
In mijn optiek had dat wat minder abrupt gemogen.
Maar uiteindelijk is ook het einde zeer ontroerend.