Tranen met tuiten...

Terwijl de laatste traan over mijn wang rolt sluit ik het boek. Het liefst wil ik nu de telefoon pakken en mijn moeder bellen om te zeggen hoeveel ik van haar hou, maar dat hoeft niet. Ik ben geen Janne. Mijn moeder weet hoeveel ik van haar hou, al kan je dat niet vaak genoeg zeggen...

Tot waar we kijken kunnen begint als luchtige roman. Over een dochter die het allemaal niet meer aan kan, en een moeder die denkt dat ze de wereld wel alleen kan dragen. Twee vrouwen die zo van elkaar verschillen dat ze, zonder het te willen elkaar eerder afstoten dan elkaar te horen en begrijpen.

Inge weet je met haar schrijft stijl mee te nemen in het leven van Janne en Dina, als of het echte mensen zijn. Door in wisselende perspectieven te schrijven van beide dames krijg je een goed beeld van het verhaal, en last van zowel moeder als dochter.Beide worstelend in hun eigen gevecht... Een mooie eye opener voor mensen die het nodig hebben! Het leven is zo kort.... pluk de dag, en laat de mensen die het waard zijn je echt ik zien.

Ik slik de brok in mijn keel met moeite weg, geef het boek een mooi plekje in mijn kast en zal elke keer als mijn ogen de rug strelen terug denken aan dit gevoel. Vergeet je moeder nooit te vertellen hoeveel je van haar houdt...