The Bookbabe

"Hoe is het mogelijk dat iemand die zich als een zak gedraagt, zo'n aantrekkingskracht op mij uitoefent?" ~ p60.

Soms moet ik boeken na het lezen even laten bezinken voor ik een recensie kan schrijven. Zo ook dit verhaal, omdat ik eigenlijk niet goed wist wat ik er van vond. En nu moet ik heel eerlijk zeggen dat ik er nog niet helemaal over uit ben...

"Zoals gevreesd, word ik beloond met de blik die me al honderden keren toegeworpen is op de middelbare school. Freak..." ~ p111.

Instict vertelt het verhaal van Rose Prescott. Een jonge meid die, nadat ze haar vriend heeft betrapt met een ander, besluit bij haar oma in Willits te gaan wonen. Rose heeft al zolang als ze zich kan herinneren vreemde gaven, die ze probeert te ondrukken en zo verborgen te houden voor de buitenwereld. In Willits leert zij Dean kennen, en hoewel haar hoofd helemaal niet staat naar jongens weet hij toch elke keer weer haar buik om te draaien. Ondertussen worden er zwaar toegetakelde lichamen gevonden en zijn de bossen niet meer veilig.
Het verhaal is echt heel leuk, en maakt zeker wel nieuwsgierig naar meer, maar het voelt op een of andere manier nog niet helemaal af, en dan doel ik niet op het vervolg wat nog moet komen. De manier van schrijven zorgt er bij mij voor dat ik een bepaalde afstandelijkheid voel tijdens het lezen, vooral in het eerste deel van het boek. Er is geschreven vanuit ik-perspectief, wat je normaal meer een eenheid zou moeten geven met het personage, maar in dit geval creëerde het bij mij meer afstand.  Later in het verhaal werd de auteur het verhaal meer eigen, waardoor het al een stuk fijner leest. Voor mij is er in dit eerste deel te weinig gebeurd om al te stoppen na 219 pagina's en voelde het meer als de gebruikelijk 2/3 piek van een verhaal. Mijn vingers jeukte tijdens het lezen om een redactie pen er bij te pakken en tips en comments in de kantlijn te schrijven, en ik vrees dat dat mijn leesplezier sterk heeft beinvloed.

"Nog drie reddingsacties en dan is je strippenkaart vol, Rose." ~ p154.

Als ik dat zoekende begin even loslaat, puur kijk naar het verhaal, heb ik wel genoten van het concept en ben ik ook absoluut nieuwsgierig naar het vervolg. Ik hoop dat ik in het volgende deel de groei als schrijver kan zien bij Anita Henriët, want aan creativiteit ontbreekt het haar zeker niet! Ik kom dan uit op een 2,5 ster die ik naar boven afrond, en haar hiermee het voordeel van de twijfel geef die ze me hopelijk in het tweede deel kan bewijzen!