Recensie De onzichtbare berg

Toen ik eerst de gratis voorpublicatie had gelezen van het boek: De onzichtbare berg van Carolina de Robertis kon ik nog niet weten dat ik verliefd op een boek zou worden. Het decor is Zuid-Amerika, Uruguay, Argentinië. Het familieverhaal over drie vrouwen vangt aan begin 1900, als Ignazio, door smaad achtervolgt, uit Italië voet aan wal zet in Montevideo.
Het is vooral de schrijfstijl van Carolina de Robertis die de vroege boeken van Isabel Allende doet vervagen. Een geweldige geschiedenis wordt verteld aan de hand van sfeervolle beschrijvingen van geuren en kleuren, vol van hartstocht, passie, weemoed, reizen, wisselende landschappen, oude gewoontes, kruiden, muziek, de tango, literatuur, poëzie, de stank van schamele behuizing, armoede, de luxe van de Prima donna’s..

Ook in de relatiesfeer weet Carolina de Robertis mateloos boeiend te schrijven. De verbintenis tussen Moeder en kind, de relatie tot de Vaders. Ze schrijft over de gepijnigde harten, het eeuwige gemis en warme genegenheid tussen geliefden.

Carolina de Robertis verwoord goed gedocumenteerd het eens zo vredige Uraquay, de opkomst en neergang van Evita Peron, de geest van Che Guevara die zijn sporen achterlaat in
Uraquay. Later de dictatuur, de revolutie, de verdwenen mensen en het herstel van de democratie.

De onzichtbare berg is een Roman om verliefd op te blijven..