Ik ben het nooit vergeten maar in 1978 werd de Italiaanse politicus Aldo Moro ontvoerd, daarmee begint De verloren dochter.

Het is een mooi, ontroerend en boeiend geschreven verhaal over Anna, geboren in Ferrara-Italië. Ze komt in 2010 terug uit Amerika naar Florence omdat haar stiefdochter wordt vermist.

Hoewel het eerste deel van De verloren dochter zich als een thriller ontwikkelt met de zoektocht naar Kristen is het meer het verhaal wat volgt over Anna wat mij zo heeft getroffen.
De tragische liefdesgeschiedenis tussen Anna en Antonio is wat De verloren dochter tot een roman heeft gemaakt. Op de achtergrond zijn het de ingrijpende jaren zeventig met de roerige periode van de ‘Brigate rosse’ wat het verhaal draagt
Zelf was ik toen nog heel jong en misschien heeft daardoor deze oude bewogen tijd zoveel indruk gemaakt. Het is een tijd waarin er nog ambachtelijk gewerkt werd maar waarin de werkloosheid en onvrede zeker onder de jongeren zegevierde.
Zo kon het gebeuren dat er destijds in Europa gewelddadige acties tegen de gevestigde orde ontstonden, ze waren radicaal en explosief.
In De verloren dochter heeft Lucretia Grindle deze specifieke situatie bijzonder goed omschreven.

Tenslotte zijn het de enkele woorden, de enkele zinnen, een beschrijving van de omgeving, de geuren, de kleuren die tot de verbeelding spreken, het is de sfeer van weemoed en nostalgie, van wraak, verraad en van liefde die mij soms rillingen doet bezorgen.

Het dramatische en droevige laatste deel van De verloren dochter roept bij mij herinneringen op aan de laatste klanken van een Italiaanse opera, onvolmaaktheden zijn vergeven, applaus is wat erover blijft.