Recensie De Wertheims

Mijn eerste indruk over De Wertheims van Sylvia Tennenbaum was; “Wat een beeldende beschrijvingen van een oude tijd in Frankfurt Duitsland waarin een welgestelde Joodse familie aan mij word voorgesteld”. Hun rijkdom komt tot uiting niet alleen door hun bezit; het ‘op stand wonen’ in kolossale huizen met weelderige tuinen, juwelen, meubilair, overvloedig voedsel en de vele dienstbodes maar ook door hun sterke familiare banden waarbinnen eer en plicht nog zo belangrijk is.

Geïnspireerd door haar eigen familie heeft schrijfster Sylvia Tennenbaum De Wertheims prachtig neergezet in de Altstadt van Frankfurt, de omstandigheden lijken in 1903 nog zorgeloos, een enkeling spreekt over een revolutie.

1933 "Die betogingen zijn zo griezelig omdat ze ons iets vertellen over de menselijke aard. Ze zijn een vorm van barbaarsheid die we met oudere, primitieve tijden associëren, maar die plaatsvindt onder onze eigen ogen. In de twintigste eeuw in Frankfurt, in het land van Schiller, Goethe en Beethoven"

Hoewel de Tweede Wereldoorlog als een grimmige schim in de toekomst zijn opwachting maakt zijn het vooral de veelzijdige indrukken van het leven van alledag die aan het lezen van deze monumentale roman zoveel plezier geeft.

Of het nu het benoemen van de schilderijen van Emil Nolde of Matisse zijn, het aanduiden van het Nymphenburgporselein, de muziek van Alan Berg, de boeken van Proust, de reizen, de architectuur of de levendige beschrijvingen van de steden met haar straten en cafés is, het blijft boeiend om te lezen.

Voor mij was het een rijke ervaring om mee te leven met de meeslepende geschiedenis van De Wertheims.