Esther Verhoef heeft in haar debuut Rendez-vous Frankrijk als locatie gekozen. Zij keert hier terug met haar nieuwe thriller Déjà vu.
De zindering van de zomer in Rendez-vous heeft plaats gemaakt voor het in nevelen gehuld landschap in Déjà vu.
Het is in het najaar als Eva één week eerder dan afgesproken aankomt bij het verlaten huis van haar vriendin Dianne. Op het Franse platteland ontmoet Eva geen medewerking als zij navraag doet naar Dianne, eerder onvriendelijkheid.
In het eerste, best geschreven, deel van Déjà vu wordt de spanning langzaam opgevoerd. Er ontstaat een beklemmende en naargeestige sfeer die zeer te danken is aan de invoelbare schrijfwijze van Esther Verhoef.
Als de situatie voor Eva beangstigend gaat worden verschijnt haar vriend Erwin en ontrolt zich een drama waarbij Eva ongewild betrokken raakt. Vanaf dat moment zwakt Déjà vu in kracht af.
Over het karakter, de achtergrond, samenhang en beweegredenen van Dianne en haar vrienden had meer verteld mogen worden. Hoewel de misdrijven gebaseerd zijn op actuele ideologieën en daardoor potentie hadden, is het niet echt duidelijk waarom het jonge Franse echtpaar zo wreed vermoord moest worden.
Met het tweede gedeelte van Déjà vu lijkt Esther Verhoef haar gevoel voor details enigszins kwijtgeraakt.
Er ontstaat een meer vluchtige schrijfwijze, de beelden passen niet meer zo nauwlettend in elkaar. Daardoor roept het boek uiteindelijk onbeantwoorde vragen op.
Dat is jammer, toch heeft Esther Verhoef mij met Déjà vu (met een bijzonder fraaie cover) geraakt vanwege de prachtige beschrijvingen en soms ademloze sfeer van de naderende Herfst in Frankrijk.