Recensie Het Familieportret

In een goede vertaling is bij Uitgever De Boekerij het boek Het familieportret van Jenna Blum verschenen.

Jenna Blum belicht de Tweede oorlog vanuit Weimar en het nabij gelegen Buchenwald. Zij doet deze enkel en alleen door de geschiedenis te vertellen van Anna, een jong Duits meisje die zich voelt aangetrokken tot de joodse Max, in 1939 bedreigd door de opkomst van Nazi- Duitsland.
Het is ook het verhaal van Trudy, de dochter van Anna, samen zijn zij woonachtig in het hedendaagse Minnesota. De dochter komt door deelname aan het Holocaustproject via haar werk in aanraking met overlevende Duitsers van Wereldoorlog2 om hun verhaal te horen. Deze werkzaamheden komen dichter bij Trudy persoonlijk te staan dan de bedoeling was. Immers wat deed haar moeder gedurende de oorlog? Waarom is het portret, van Anna, Trudy en een officier van het Duitse Rijk, diep weggestopt in Anna's kast?
Haar Moeder zwijgt.

Jenna Blum heeft een adembenemende sfeer getroffen in haar boek, amper ontroering, maar eerder onheilspellend. Alsof er voortdurend een projectiel naar een object wordt afgevuurd en het wachten is op de inslag.
Woorden als grimmig, hardvochtig, choquerend zijn van toepassing om het leven wat Anna heeft geleden te omschrijven.
De interviews van Trudy waarbij de lezer nooit vooraf weet welke teksten nog gaan komen, slaan totaal onvoorbereid als een mokerslag toe.

Het familieportret van Jenna Blum is een onthutsende roman die heftig indrukken achterlaat. Extra cachet geven de cursief gedrukte Duitse woorden in de teksten.
Uit haar dankwoord wordt duidelijk dat haar ervaring als interviewer voor Steven Spielberg’s Shoah Foundation, haar onderzoek van vele bronnen en haar eigen familiegeschiedenis belangrijke bijdrage geleverd hebben aan het tot stand komen van Het familieportret.