Lezersrecensie
Recensie Het litteken van David
Na de gruwelen van de Tweede wereldoorlog in Europa verlaten zwaar getroffen Joodse vluchtelingen massaal Europa en komen aan in Palestina. Ze worden gesteund door buitenlandse en binnenlandse organisaties en dringen langzaam door in de Arabische woongemeenschappen. Wat eerst nog een vreedzame samenleving was veranderd als de Joodse bevolking zich gaat bewapenen en geweld gaat gebruiken tegen hun Arabische buren.
Het wordt een van de meest dramatische ontwikkelingen in het Midden Oosten. De opstanden leiden tot bloedvergieten en verschrikkelijke slachtpartijen, onmenselijke en wrede scheidingen en onnoemelijk veel leed. Het is geen oorlog van dagen of jaren, het is een eindeloze oorlog geworden.
De gevolgen van deze tragedie beschrijft Susan Abulhawa in Ochtend in Jenin.
De uitermate schrijnende gebeurtenissen zijn zo ontzaggelijk emotioneel beschreven dat ik erdoor regelmatig naar lucht moest happen, zoiets als beseffen dat ik even ademloos was.
Het boek roept gevoelens van verbijstering, pijn, verlangen, liefde, boosheid op, soms ongeloof, amper berusting, begrip, hoop en wilskracht.
Ik denk dat Ochtend in Jenin een boek is wat ik mij over tientallen jaren zou kunnen herinneren en nog heel goed zou weten hoe het voelde om deze zeer, zeer indrukwekkende familiegeschiedenis te lezen. Net als Exodus van Leon Uris, over het ontstaan van de staat Israel, nu nog in mijn herinnering aanwezig is. Twee historische boeken over één land waar het voor mensen onmogelijk is geworden om vredig te leven zoals in de eerste alinea van Ochtend in Jenin door Susan Abulhawa met haar bloemrijke taalgebruik heeft beschreven.
'1941
In een ver verleden, voor de geschiedenis de heuvels overtrok en het heden en de toekomst aan gruzelementen sloeg, voor de wind het land bij een punt oppakte en de naam en het karakter ervan eruit schudde, voor Amaal was geboren, leidden de bewoners van een klein dorpje ten oosten van Haifa een onopmerkelijk bestaan van vijgen en olijven, open grenzen en zonneschijn'
Hoe mooi kunnen geschreven woorden zijn.
Het wordt een van de meest dramatische ontwikkelingen in het Midden Oosten. De opstanden leiden tot bloedvergieten en verschrikkelijke slachtpartijen, onmenselijke en wrede scheidingen en onnoemelijk veel leed. Het is geen oorlog van dagen of jaren, het is een eindeloze oorlog geworden.
De gevolgen van deze tragedie beschrijft Susan Abulhawa in Ochtend in Jenin.
De uitermate schrijnende gebeurtenissen zijn zo ontzaggelijk emotioneel beschreven dat ik erdoor regelmatig naar lucht moest happen, zoiets als beseffen dat ik even ademloos was.
Het boek roept gevoelens van verbijstering, pijn, verlangen, liefde, boosheid op, soms ongeloof, amper berusting, begrip, hoop en wilskracht.
Ik denk dat Ochtend in Jenin een boek is wat ik mij over tientallen jaren zou kunnen herinneren en nog heel goed zou weten hoe het voelde om deze zeer, zeer indrukwekkende familiegeschiedenis te lezen. Net als Exodus van Leon Uris, over het ontstaan van de staat Israel, nu nog in mijn herinnering aanwezig is. Twee historische boeken over één land waar het voor mensen onmogelijk is geworden om vredig te leven zoals in de eerste alinea van Ochtend in Jenin door Susan Abulhawa met haar bloemrijke taalgebruik heeft beschreven.
'1941
In een ver verleden, voor de geschiedenis de heuvels overtrok en het heden en de toekomst aan gruzelementen sloeg, voor de wind het land bij een punt oppakte en de naam en het karakter ervan eruit schudde, voor Amaal was geboren, leidden de bewoners van een klein dorpje ten oosten van Haifa een onopmerkelijk bestaan van vijgen en olijven, open grenzen en zonneschijn'
Hoe mooi kunnen geschreven woorden zijn.
2
Reageer op deze recensie
Meer recensies van Claar van Lieshout
Gesponsord
Deze thriller trekt je razendsnel mee in een complot met onbetrouwbare staatslieden met hun eigen agenda's, internationale conflicten en hoogoplopende bedreigingen voor de samenleving.
