Het oude land

'Iedereen kende zijn plaats en zijn positie in dit landschap, het ging altijd naar leeftijd: eerst kwam de rivier, dan kwam het land, daarna kwamen bakstenen en eiken balken en vervolgens de mensen met de oude namen, die het land en de oude huizen bezaten.
Alles wat daarna nog kwam, degenen die door bombardementen dakloos waren, die weggejaagd waren, die de stad moe waren, die geen land hadden, die op zoek naar een thuis waren, zij waren slechts stuifzand en aangespoeld schuim. Zwervend volk dat binnen de paden moest blijven'.


Uit 'Het oude land' Dörte Hansen
uitgeverij HarperCollins.


Dörte Hansen beschrijft gebieden rondom Hamburg, Stade en de oevers van de Elbe, ze vertelt over de mensen die er wonen, hoe ze leven, waarmee ze groot zijn geworden, hoe het verleden hun lot bepaalde, hoe de natuur, het land hun levens heeft beïnvloed. Hoe ze met elkaar in dat grote landschap samenleven.
De excentrieke Vera, haar moeder Hildegard, de oude Ida met haar kreupele zoon Karl, de buurtbewoners; Heinrich en Dirk en het volk.
In 'Het oude land' dragen ze samen de gevolgen en zijn het de nakomelingen die het oerbezit respecteren, verbouwen of restaureren, het is het nageslacht wat het 'oude land' gaat bewonen, een mengeling van oerbewoners en inmiddels amper herkenbare vluchtelingen, een boodschap voor de toekomst.
Ik denk dat ze ermee de essentie van een samenleving beschrijft, mooi.

Claar van Lieshout 13 oktober 2016