Toen een halfjaar geleden deel 1, Mannen die vrouwen haten, van Stieg Larsson in een voordelige uitgave op de markt kwam, kocht ik het. Ik had al veel positieve berichten gehoord en gelezen en besloot dat ik niet kon achterblijven.
Ik begon er direct in maar na ongeveer 60 bladzijdes haakte ik af. Ik vond het vooral een taai 'mannenboek'.
Een halfjaar verder en door mijn voorraad boeken heen, besloot ik Mannen die vrouwen haten opnieuw ter hand te nemen.
Niet alleen heb ik het boek binnen een week uit, maar vorder ik ook al gestaag in het tweede deel: De vrouw die met vuur speelde.
Vanwaar deze ommezwaai?
Vooral het personage Lisbeth Salander is daar de oorzaak van. Zij is een fascinerend personage dat net als Mikael Blomkvist verrassend sterk beschreven is.
Eenmaal in het verhaal van Larsson gezogen is het oplossen van de misdrijven een waarlijk genoegen.
De zakelijke beslommeringen rondom tijdschrift Millennium blijven enigszins taai. De geest van Lisbeth Salander blijft echter dagen door spoken waardoor de aankoop van deel 2, en ongetwijfeld ook deel 3 slechts uitstel van een enkele dag opleverde.