Solitude*****

Twee broers ruimen het huis van hun grootvader leeg. Het is 1979 ergens in de buurt van Amstelveen. De broers wonen in een kraakpand met bier en wiet, ze groeiden op bij hun grootvader. Hun ouders zijn dood. Gevonden schriften, documenten, brieven voeren ver terug in de tijd, naar Lombok waar voorouders van de jongens, ook twee broers; Theo&Hendrik, na een lange zeereis in 1894 voet aan wal zetten.
Ik was bij blz8 al “om” toen ik las:
"Zo is het om oud te zijn, zo is het om je herinneringen, je vrouw en je huis, je zoon en je plantage kwijt te raken, om aan te spoelen in een oord dat van onbegrijpelijke nieuwigheden aan elkaar hangt"

Een prachtige roman, een weelderig exotisch landschap met tijgers, oerwouden en rivieren is het decor van een meeslepende familiegeschiedenis aan het einde van de negentiende en begin vorige eeuw in Java Indonesië.
Moordende hitte, zwetende lijven, inlanders, een langzame trein, Batavia in opkomst, moerassen, vulkanen, oorlogen, goud, bamboe, hoeren en een gemengd gezelschap van Nederlanders, Duitsers, Chinezen, Jappen, Halfbloedjes.

Schrijver Jeroen Thijssen heeft de elementen aan elkaar gesmeed tot een enorm sfeervol verhaal. Het is beeldend zó knap beschreven dat ik een verfilming al bijna kan zien.

Een erfenis van twee jongens die op zoek gaan naar hun wortels, begonnen in een kazerne in Harderwijk 1894 via de strijd om Tjakra Negara naar een plantage in de binnenlanden van Java, een krant in Batavia. Een verhaal vol liefde, lust, schaamte, geheimen en de strijd om te overleven.

Jeroen Thijssen laat ruimte over voor mijn eigen fantasie, vragen die ontstaan, mag ik zelf invullen of hoopvol wachten op Solitude twee.

"In het donker flikkerden sterrenhemelen van halfedelstenen in rijkelijk bewerkte houten panelen; uit iedere hoek staarde een woeste godheid hen aan, tot in krankzinnige details met arabesken versierd; verende vloeren droegen kasten waarin kostbare stoffen en vaatwerk waren opgestapeld. De kegels van hun lampen speelden over muurschilderingen vol naakte vrouwen die zich gaven aan blauw aangelopen mannen. Een deur zwaaide open, het licht onthulde een muur met boekrollen, in leer gebonden en met rode lak en goudwerk bewerkt"

Uit "Solitude" in een land waarin "Je moest leven alsof gisteren niet bestond, en morgen eigenlijk ook niet"