zolang er nog tranen zijn

Op 13 mei 1939 vertrekt de oceaanstomer St.Louis met aan boord 937 Joodse vluchtelingen uit Hamburg naar Cuba, ze bereiken de bestemming maar de passagiers mogen niet aan land. Ze worden op 6 juni gedwongen te vertrekken.

In 1976 verscheen de film ‘Voyage of damned’ daarmee werd
de geschiedenis van het rampschip en het lot van de passagiers wereldwijd bekend.

Mevrouw Hannelore Grünberg-Klein was samen met haar ouders één van hen.

In ‘Zolang er nog tranen zijn’ verteld Hannelore Grünberg-Klein over haar leven voor, tijdens en kort na De Tweede Wereldoorlog.
Het stijlvol gebonden boek wordt aangevuld met originele foto’s en is voorzien van een stamboom en leeslint.

Haar waarnemingen zijn messcherp, haar herinneringen voor kleine details gegrift in haar geheugen gebleven.
Indrukwekkend zijn de passages waarin ze de mensen memoreert die de vernietigingskampen niet hebben overleefd zoals haar vriendje Alex; ‘in de hel van Auschwitz omgekomen’.
Liefdevol beschreven zijn haar laatste levende beelden van haar moeder op weg naar de gaskamer, haar vaders vertrek met de trein.

Van haar ouders kreeg ze de mooie naam ‘Hannelore’, haar naam gaat niet verloren, op dappere wijze schreef ze ermee: ‘Zolang er nog tranen zijn’, haar erfenis aan de overlevenden.

Ze schrijft;’De mens is in wezen niet slecht’.