Goed voor 3,5*

Het boek ziet er mooi uit met al die vurige kleuren, de titel slaat op verliefdheid een vuurtje dat oplaait ... Toch vind ik de titel en omslag niet bij het verhaal passen, omdat er veel belangrijkere dingen gebeuren dat de verliefdheid tussen Digby en Lucille.

Lucille haar leven is een opeenstapeling van narigheid. Het verhaal begint wanneer haar moeder na een 14-daagse vakantie niet thuiskomt. Haar vader zit in een inrichting en zo blijven Lucille en Wrenny haar jongere zusje alleen over.

"Mijn vader is gek, mijn moeder heeft me in de steek gelaten. Ik zal doen wat nodig is. Niemand haalt ons uit elkaar. Dat betekent zo gewoon mogelijk doen. Faken. Want het is alles behalve gewoon".

Eden is haar BFF die haar altijd steunt en voor haar klaar staat, ook haar tweelingbroer Digby helpt zoveel mogelijk. Wanneer er een ruzie ontstaat tussen de BFF's wordt het contact met Digby intenser, ondanks dat deze al een relatie heeft. Dan slaat opnieuw het noodlot toe, Eden belandt in het ziekenhuis en Elaine komt verhaal halen.

"Zo verloren en zo kwetsbaar. Je bent gewoon een zielig figuur die een ander mee naar beneden wil halen, en hij is zo'n jongetje dat daarin trapt".

Ik vind dat het verhaal te oppervlakkig blijft, Lucille doet alles wel even; voor haar zusje zorgen, school, werken, het huishouden, haar personage is te vlak neergezet te weinig emoties. Je zou denken dat beide meisjes de wanhoop nabij zijn, maar ze gedragen zich TE volwassen.

Ik ben Digby kwijt
Mijn beste vriendin ligt in coma.
Mijn vader is een egoïstisch leeghoofd.
Mijn moeder doolt verloren rond.

Dit boek had verder uitgediept moeten worden, dan was het zeker een hoogvlieger geworden voor mij.