Meer dan 5,3 miljoen beoordelingen en recensies Organiseer de boeken die je wilt lezen of gelezen hebt Het laatste boekennieuws Word gratis lid
×
Lezersrecensie

YA roman

19 maart 2016
Anna Seidl is pas zestien als ze dit boek, haar debuut, schrijft. Een YA roman met als onderwerp een schietpartij in een school. Ik heb al vaker boeken hierover gelezen, maar dit boek is anders. Anna vertelt het verhaal na de schietpartij en de gevolgen voor de medeleerlingen. Allerlei emoties worden beschreven, woede, intens verdriet, ongeloof maar aan de andere kant ook bij wie ligt eigenlijk de schuld...

De titel: Er zullen geen helden zijn is goed gekozen, er wordt menig keer naar deze tekst verwezen. "Er zijn ook geen helden, want in het echte leven denkt iedereen alleen maar aan zichzelf. Dit is geen film maar de realiteit".

Het verhaal wordt verteld in de ik-vorm. Ik is de vijftien jarige Miriam die tijdens de schietpartij aan de dood ontsnapt. Haar vriend Tobi overleeft het niet. Een vriendinnengroep van vijf meiden, onafscheidelijk, valt door deze gebeurtenis geheel uit elkaar. Één verhuist, één gaat om met andere vrienden met drugs, één pleegt zelfmoord "Ze kijkt door me heen, ze dwaalt als een geest over de aarde, ze is helemaal ergens anders". Twee vinden hun weg na de schietpartij en leven hun leven verder.

De dader, Matias Staudt, moederskindje, wordt gepest en gekleineerd. "ziet er niet goed uit, klein/ te dik met pukkels". "Jongens verspreidden geruchten over hem en iedereen geloofde het gewoon. Geroddeld, hij werd als een stuk vuil behandeld". Ook hij overlijdt tijdens de schietpartij.

Zeven leerlingen vinden de dood. "Huilende broers en zussen en medeleerlingen. Hier krijg je het gevoel dat de hele wereld zou willen huilen. Om de slachtoffers van een dolle schutter". Het zijn de mensen zelf die het geweld veroorzaken. Het is onze eigen schuld. Door ons egoïsme en onze domheid maken we elkaar het leven moeilijk.

"Drie weken na de schietpartij, voel ik me nergens meer thuis. Ik ben kwaad op Matias, omdat hij geschoten heeft. En op Tobi, omdat hij gestorven is. Maar het kwaadst ben ik op mezelf, omdat ik Matias het leven zuur gemaakt heb. En omdat het me nu pas spijt, nu ik zelf weet hoe het is om alleen te zijn".

"We kregen niet de tijd om afscheid te nemen, niemand waarschuwde ons. Er kan ons altijd van alles overkomen. Maar echt gebeuren doet het zelden." Een prachtig emotioneel verhaal over de gevoelens van Miriam in het bijzonder.

De voorkant geeft precies weer hoe Miriam zich voelt na de schietpartij, haar lichaam is nog intact, maar haar hoofd zit vol met vragen over die dag op school.

Reageer op deze recensie

Meer recensies van