De fluisteraar

Rachel Riegel woont alleen in haar ouderlijk huis. Ze heeft een baan in een goedkoop warenhuis waar ze het best naar haar zin heeft. Haar enige zoon is verhuisd naar het verre Duitsland en met hem heeft ze maar weinig contact, op de “verplichte” kerst- en verjaardagskaart na. Ze leeft met de constante vrees van een eenzaam, eentonig en teruggetrokken bestaan, angst die toeneemt als ze op een dag een dreigbrief in haar brievenbus vindt. Hierdoor raakt ze steeds verder in de ban van haar isolement.

Inspecteur Konrad Sejer ondervraagt haar als verdachte in een moordzaak. Rachel Riegel vertelt rustig haar verhaal aan de politie-inspecteur en ze voelt zich op haar gemak. Konrad luistert aandachtig en maakt aantekeningen. Hij heeft compassie voor Rachel, maar waakt ervoor er niet door verblind te raken. Het verhaal wordt vanuit Rachel verteld.

Vanaf het begin af aan is het duidelijk wie de dader is maar het hoe en waarom daar moet je als lezer enig geduld voor hebben. Beetje bij beetje komt alles aan het licht. Het verhaal verloopt rustig en dat houdt gelijke tred met de snelheid waarin het boek is geschreven.

Kenmerkend aan de boeken van Karin Fossum is dat ze zeer gedetailleerd kan uitweiden over dagelijkse beslommeringen, zo ook in “De fluisteraar”. Naarmate je aan de hand van verschillende wendingen verder in het verhaal komt, wordt het wel steeds krachtiger.

Het leven is voor de moeder en de zoon anders verlopen dan dat ze zich beiden hadden voorgesteld. Door de noodlottige omstandigheden waarin ze verkeren, ontstaat er ruimte voor emoties die ze jarenlang voor elkaar verborgen hebben gehouden.

“De fluisteraar” is volgens de cover een literaire thriller, maar ik vind het meer een psychologische thriller waarin je de intensiteit ervaart.