(te? ) Veel bloederige slachtoffers maar zeker moeite waard..

Dolmen is een dikke pil, het telt 588 pagina’s, en het begint met een zeer warrige proloog. Deze wordt verteld door een overlever van de gruwelijkheden die zich hebben afgespeeld in het dorp. Nog half in shock wil deze persoon het verhaal starten omdat dit verhaal verteld moet worden. Deze persoon richt zich direct tot de lezer. Door dit geratel wil je graag weten wat er is gebeurd en waarom deze persoon zo doet. (en wil je weten wie deze persoon is want dat wordt niet prijs gegeven). Vervolgens start het verhaal en wordt er in chronologische volgorde verteld wat er in Dolmen’s Hill is gebeurd. Het geheel wordt afgesloten met een epiloog waarbij de verteller weer de lezer persoonlijk aanspreekt. Het boek is verder verdeeld in vier delen met per deel een aantal genummerde hoofdstukken elk met een eigen titel. Wat ik zelf wat overbodig vind is dat de hoofdstukken zelf weer verdeeld zijn in genummerde stukken. Deze stukken introduceren vaak een andere locatie of gebeurtenis in het verhaal maar persoonlijk vond ik deze extra nummering wat afleiden.
Dolmen’s Hill dankt zijn naam aan de Dolmen (hunnenbedden) aan de rand van het dorp. Vandaar de titel van het boek en de Dolmen die afgebeeld staan op de cover. Als eerste maak je kennis met het saaie afgelegen dorpje en zijn bewoners. Vervolgens komt er een oude, lelijke, dame het dorp binnen. De rol van deze dame, Agrona Laird, is in het begin wat onduidelijk maar later komt naar voren wat haar rol/taak is in het geheel. Gelijktijdig strijkt er een circus neer zonder vergunning. Zij beloven na het weekend weer te vertrekken maar als het er op aankomt weigeren ze dit en er verschijnt een grote muur rond het circus. Vervolgens vinden er gruwelijke verdwijningen plaats. Slachtoffers worden ernstig toegetakeld, muteren en worden gewelddadig. Er komen wezens in voor die je, dankzij de goede beschrijvingen, voor je kan zien maar die je fantasie ten boven gaan. Er gebeurd dus heel veel in een zeer korte tijd. Door deze overdosis neem je het griezelen niet meer zo serieus en dat is jammer want zo verliest het verhaal wat van zijn spanning. Na ongeveer tweederde van het verhaal wordt de rol van de oude dame duidelijk en lijkt de strijd tegen de kwaad zich te keren. Het einde had van mij wel wat anders gemogen maar de epiloog maakte dat wel weer goed.
Niet alle karakters worden goed uitgewerkt. De verhaallijn en de details van de gruwelijkheden worden door de schrijver belangrijker gevonden. Wat wel goed is gedaan is dat de schrijver in bepaalde stukken behoorlijk terug gaat in de tijd om de lezer te vertellen dat het kwaad in het verhaal iets is wat al eeuwen bestaat en nu zijn weg weer heeft gevonden naar Dolmen’s Hill anno nu.
Ondanks mijn kanttekeningen moet ik zeggen dat ik wel degelijk gepakt werd door het verhaal. Mede door de originele, warrige proloog werd mijn nieuwsgierigheid gewekt en al moest ik mezelf soms door bloederige scènes heen worstelen het verhaal is het zeker de moeite waard geweest.