spannend debuut van Nederlandse bodem

Aad Goedhart (1957) heeft meer dan dertig jaar als jeugdhulpverlener/gezinsvoogd bij verschillende instanties gewerkt. Het gebruik van (vervangend) gezag binnen de justitiële jeugdhulpverlening te gebruiken voor een verhaal heeft geleid tot dit boek. Een thriller waar fictie dicht bij de feiten komt.

Deze thriller zit goed in elkaar. Er zijn meerdere belangrijke personages maar de belangrijkste zijn naar mijn idee Frank Maes en inspecteur Simoskie. Frank Maes, een ervaren jeugdhulpverlener, wordt geconfronteerd met een oud-cliënt die vol wraak en woede zit. Door de jeugdzorg is deze cliënt in een kindertehuis terecht gekomen en als Frank er achter komt wat daar met de kinderen is gebeurd, gaat hij gebukt onder schuldgevoel. Verder is zijn huwelijk op de klippen gelopen, heeft hij een verhouding met de secretaresse op het werk en gebeurt er wat mijn zijn eigen dochtertje.

Inspecteur Simoskie is belast met een gruwelijke zaak waarbij het slachtoffer gevild is en waarbij andere slachtoffers volgen. Daarnaast heeft hij de nodige problemen in de privésfeer wat ten koste lijkt te gaan van zijn werk. Als er een link wordt gelegd tussen zijn zaak en een loverboy komt hij terecht bij de jeugdhulpverlening en bij Frank Maes. Maar dan loopt het toch weer net even anders dan hij verwacht.

Het verhaal wordt in snel tempo opgevoerd. Vanuit verschillende perspectieven wordt het verhaal belicht. Maes en Simoskie zijn aan het woord, maar ook twee andere personages uit het verhaal. Bij de wisseling van perspectief staat de naam van die persoon vermeldt, zodat er geen verwarring kan ontstaan. Al moet ik zeggen dat ondanks het wisselen van perspectief, sprongen in tijd en locaties de schrijver dat goed weet te doseren, zodat je zelfs zonder die vermelding het goed kan volgen.

Ik kan niet anders zeggen dat Aad Goedhart een goed verteller is. Hij kan zich meten aan schrijvers als Daniel Cole en John Hart. Al kan je bij dit verhaal niet echt een persoon aanwijzen als hoofdpersonage, de rollen zijn onderling evenwichtig verdeeld. Hierdoor leef je als lezer ook met verschillende karakters mee en heb je niet snel een voorkeurspersonage. Wat sowieso niet meevalt in dit verhaal, want ze hebben allemaal wel eigenaardige en niet zulke charmante trekjes. Een reden des te meer voor mij om dit boek extra te waarderen. Het is een stuk origineler dan dat je alleen maar een slechterik hebt en een goedzak. Door al die gefrustreerde personages met elk hun eigen bagage wordt je als lezer ook af en toe flink op het verkeerde been gezet, waardoor je eigenlijk alleen maar wilt doorlezen tot de ontknoping en een bijzonder einde.