waardig vervolg wat smaakt naar meer !

Het eerste deel ‘Lege steden’had mijn aangenaam verrast. Het voerde je mee naar parallelle werelden vol dubbelaars (personen die in beide werelden bestaan) en ESPérs (telepathische agenten). Ook deze figuren vind je in de “Wolvinnen van Otrostaadt maar hun kunnen staat niet zo op de voorgrond als in het eerste deel. Het kunnen reizen tussen de werelden en de uitleg over hun gaven zijn van belang maar het verhaal zelf staat nu op de voorgrond en dat vind ik een groot gewin.Het tweede deel “Vorstin van de kou” had meer mysterie en was net even spannender en gruwelijker. Soms ging het zelfs de fantasie te boven met een open einde…

"Wolvinnen van Otrostaadt" brengt je gelijk weer in het verhaal. Alleen zoals ik vertelde nemen we de geschepte werelden voor waar. Doordat je al op de hoogte bent van de personages en hun kunnen en de bedrijven waarvoor ze werken, het reizen door de werelden en weet over het bestaan van de Vorstin en haar herauten kan je je meteen onderdompelen in het verhaal. Het is prettig te lezen hoe het verder gaat met de dames Heike, Odette en Edison. Hoe zij zich verenigen in de Wolvinnen en zo een moord proberen op te lossen. Je waant je in de tijd van Sherlock Holmes met een bovennatuurlijk tintje. Naast dit verhaal is er het verhaal van Lise en langzaam komen die twee verhalen bij elkaar wat de schrijver op een mooie manier heeft gedaan.

De karakters worden meer uitgediept dan in het vorige deel en daardoor gaan ze meer leven, ze worstelen met dagelijkse problemen en gevoelens en hebben een leven naast hun speurwerk wat het vloeiender doet lezen. Ik merkte deze verandering al heel subtiel in het Splinters verhaal en ik ben blij dat deze toon is doorgevoerd.

De gebeurtenis met een van de hoofdpersonages was misschien te verwachten, ongeloofwaardig als het niet zo gebeuren, maar zonder een spoiler er tegen aan te gooien moest ik zeggen dat ik tot het laatste moment hoopte dat het niet waar zou zijn.Persoonlijk vind ik het zeer gewaagd als een schrijver met dit bij een van de hoofdpersonages durft te doen.

Het verhaal is een waardig vervolg en is gegroeid en uitgediept en ik heb het in één zucht uit gelezen. Ik was daarom ook zeer verheugd in het dankwoord “ three down, one to go!” te lezen wat betekende dat ik nog geen afscheid van de Maalstroom hoef te nemen en mij, en andere fans, nog een vierde deel tegoed hebben… Al zou van mij de Maalstroom wel oneindig mogen zijn…