Stilistisch prima

Het is zomer 1997. Londen zucht onder een hittegolf, maar dat weerhoudt Karen Clarke er niet van de eerste stappen te zetten op weg naar een promotietraject aan Queen Charlotte’s College, de universiteit waar zij eerder dat jaar haar doctoraalbul heeft behaald. Bij een mededelingenbord op de universiteit ontmoet zij Biba, die zojuist een oproep geplaatst heeft voor een vertaler Duits. Karen spreekt vloeiend Duits en biedt daarom meteen haar diensten aan; extra inkomsten zijn immers altijd welkom. Biba, die met acteren de kost verdient, is een opvallende verschijning; een echte vrijbuiter. Ze woont met haar tweelingbroer Rex in een oud herenhuis in een lommerrijk stukje van de Noord-Londense wijk Highgate, waar ze een leven leiden waarin sex, drugs en rock ‘roll de boventoon voeren. Karen, die tot dan toe een weinig opwindend studentenbestaan heeft geleid, is meteen diep onder de indruk en laat zich maar wat graag opnemen in het bedwelmende bestaan dat Biba en haar vrienden leiden.
Het wordt een lange hete zomer, in meer dan één opzicht, maar aan het eind daarvan zullen de levens van de betrokkenen ingrijpend veranderd zijn; voor sommigen uit de vriendengroep zelfs erg ingrijpend zelfs.

‘By the end of that summer two of them would die…’ waarschuwt een tekst op de omslag van het boek.
Helaas maakt zo’n tekst van het boek nog niet meteen een echte thriller en dat is het dan ook niet. Erin Kelly heeft flink geïnvesteerd in sfeerbeschrijvingen – die vormen dan ook de belangrijkste kwaliteit van haar debuut – maar als het om het opbouwen van spanning gaat, heeft zij nog wel het een en ander te leren. Ze probeert het overigens wel. Kelly heeft ervoor gekozen de gebeurtenissen te belichten vanuit Karens perspectief, ruim tien jaar na die bewuste zomer. Vertelheden en –verleden wisselen elkaar voortdurend af, wat haar de mogelijkheid biedt regelmatig evaluerend terug te blikken op wat er destijds gebeurde. Bijvoorbeeld in zinnen als: ‘I know that the most significant thing about that party is that I saw killer and victim together for the first time.’ Maar op de een of andere manier missen het beoogde effect; bij mij althans. Ik wilde door met het verhaal en dat leek op de een of andere manier alleen te kunnen door af en toe bladzijden over te slaan.

The Poison Tree is zeker een veelbelovend debuut, dat al vergeleken is met het werk van Barbara Vine en Tana French. Dat is natuurlijk leuk voor de auteur, maar het niveau van French heeft zij nog lang niet. Mij deed het boek vooral denken aan een ander debuut dat ik onlangs voor deze rubriek recenseerde: The Pull of the Moon van Diane Janes. Ook dat vertelt over een lange, hete zomer ergens in het grijze verleden die het leven van een groep studenten compleet op zijn kop zijn kop zette. Stilistisch prima – ook Janes weet heel goed een decadente sfeer op te roepen – maar nog te weinig thrilling om al een echte thriller te mogen heten.

(Door: Jannelies Smit)