Een slechte soap

Voor de kust van Zweden ligt het eiland Gotland, waar uiteraard het hele jaar door mensen wonen, maar dat toch vooral ’s zomers veel toeristen trekt. Helaas begint het zomerseizoen slecht als enkele jonge vrouwen vermoord worden gevonden. Al snel denkt men aan een seriemoordenaar, omdat de moorden overeenkomsten vertonen. Het is aan inspecteur Anders Knutas en zijn team om de zaak tot een goed einde te brengen.

Het eerste en laatste woord dat bij mij opkomt na het lezen van dit boek is: oubollig! Wat een afknapper, als je net genoten hebt van de spitse en heldere taal van MacBride en Lehane, om dan de stoffige stijl van Jungstedt tot je te moeten nemen. Alles, maar dan ook alles wordt aan de lezer voorgelegd. Er is geen ruimte voor eigen interpretatie. In een van de persconferenties wordt gevraagd naar de leeftijd van het slachtoffer. Het antwoord is dat ze geboren werd op die-en-die datum. Dat maakt haar zo oud. Dus zou ze volgende maand een jaar ouder geworden zijn. Ja so what? Kan de lezer niet zelf rekenen? En zo gaat het maar door. Voortdurend worden er personen ten tonele gevoerd die hele verhalen houden over mensen en omstandigheden, die verder absoluut geen rol meer spelen in het verhaal. Alle mensen praten als of ze een slechte soap-dialoog uit hun hoofd hebben moeten leren. Toppunt is toch wel als er zelfs op een gegeven moment over een ‘radiopersoon’ wordt gesproken. Hoe bedoeld u? Politiek correct, maar dan tot in het absurde. Daar staat een méns! Je kan toch zien of dat een man of een vrouw is? En wat is er eigenlijk mis mee, om iemand gewoon hij of zij te noemen? En dat is dit verhaal. Gewoon een slechte soap. Want zelfs de plot is al van kilometers ver te doorzien, en heeft niets verrassends in zich. Het is allemaal flauw, smakeloos en saai. En bovenal slecht geschreven. Woordjes netjes op een rij zetten betekent nog niet dat je een spannend boek kan schrijven. (Door: Jannelies Smit)