Haarscherpe en hier en daar in venijn gedoopte pen

Op de achterflap van dit boek staat wervend dat de plot doet denken aan Stephen King. Dit vind ik niet zo’n handige aanbeveling want King heeft toch een heel ander publiek. De plot en ook de sfeer deden mij veeleer denken aan Ruth Rendell, en dan zit je bij mij so-wie-so goed.

Het verhaal gaat over ene Andreas, of liever gezegd: over waar Andreas gebleven is. Hij is op een duistere avond verdwenen in het huis van een oude dame. Zijn beste vriend Zipp was bij hem, maar die ging niet mee het huis in. Hij bleef op de uitkijk staan. Andreas en Zipp zijn namelijk niet zulke brave jongens en zij hadden het oogmerk de oude dame op eenvoudige wijze van haar geld te ontdoen. En toen? Zipp weet het niet meer. Hij was niet echt nuchter te noemen die avond. Dit ook ten gevolge van het feit dat een eerdere poging tot beroving, van een jonge vrouw, vreselijk de mist in gaat.

Met haarscherpe en hier en daar in venijn gedoopte pen zet Karin Fossum Andreas en Zipp neer, en voor de andere hoofdpersoon, de oude dame, gebruikt zij weer een andere pen. Een pen die ook haarscherp is, maar die meer herinneringen ophaalt uit het verleden van de vrouw, zodat de lezer uiteindelijk, ergens, toch wel begrijpt dat zij uiteindelijk doet wat ze doet. En wat ze doet ga ik hier niet vertellen want dan hoeven jullie het boek niet meer te lezen. En ondanks het feit dat Zipp en Andreas niet bepaald het liefste jongetje uit de buurt zijn, krijg je toch op een bepaalde manier medelijden met hen omdat zij toch bijzonder geschokt zijn doordat ten gevolge van hun poging om de jonge moeder te beroven, de baby die ze bij zich had uiteindelijk overlijdt. Dit boek is al wat ouder; het kwam in 2002 al uit in het Nederlands bij Ambo/Anthos onder de titel De duivel draagt het licht. (Door: Jannelies Smit)