Een soort onaffe episode

Een jong echtpaar, Molly en Neil Sloan, wordt op een nacht gewekt doordat het heel hard regent. Het is echter geen gewone regen, want het lijkt wel licht te geven en het ruikt ook vreemd. Met de komst van de regen komen ook de vreemde verschijnselen: Neil wordt wakker van een nachtmerrie, coyotes schuilen op de veranda van het huis en Molly en Neil hebben allebei het gevoel dat er iets dreigends in de lucht hangt. Ze zetten uiteraard direct een nieuwskanaal aan op de tv, en zien dan dat het vreemde verschijnsel zich over de hele wereld voordoet. Langzamerhand vallen echter de tv- en radiokanalen uit, en Neil en Molly besluiten de auto vol te pakken en naar het dichtstbijzijnde stadje te rijden. Onderweg in de regen luisteren ze naar de radio, en dan horen ze een verslag dat is verzonden vanaf het bemande ruimtestation. Blijkbaar zijn alle astronauten afgeslacht door iets buitenaards, dat het vermogen heeft het weer op aarde te manipuleren. Onderweg hebben ze nog een vreemde ervaring: ze zien Molly’s vader lopen. Molly’s vader, die al twintig jaar in een inrichting voor gestoorde criminelen verblijft. Aangekomen in de stad blijkt al snel dat er bijzonder vreemde dingen aan de hand zijn: mensen verdwijnen, rare zwammen beginnen overal te groeien en kinderen en honden zoeken steeds Molly’s gezelschap. Langzamerhand denken Molly en Neil te weten wat er gebeurt, en waarom.

Dean Koontz is een buitengewoon auteur, die de eenvoudigste dingen in bloemrijke bewoordingen kan beschrijven. Zijn taalgebruik is altijd net een tikkeltje meer ‘versierd’ dan dat van de gemiddelde thrillerschrijver en ook nu weer kan hij een regenbui beschrijven op een manier dat je denkt;: wauw. Helaas heb ik echter de indruk dat de Dean Koontz die daarnaast interessante en intrigerende plots paarde aan al even interessante en diepgaande hoofdfiguren, even vakantie heeft genomen. De laatste paar jaar of zo. Eerlijk gezegd is ‘From the Corner of his Eye’ (2000) zo’n beetje het laatste ‘echte’ Koontz-boek dat ik heb gelezen. Net zoals in ‘The Face’ en ‘Odd Thomas’ verzandt tegenwoordig de plot in wazig gespeculeer en de hoofdpersonen komen nog maar nauwelijks uit de verf. Ook in ‘The Taking’ wordt pas na vele hoofdstukken iets verteld over de hoofdpersonen, en dan nog komen ze niet uit de verf. Het is net of Koontz tegenwoordig een verhaal schrijft waar begin en eind aan ontbreken; ik heb het idee dat ik een soort onaffe episode zit te lezen.

Dat dit boek toch nog drie sterren krijgt komt vanwege wat ik eerder schreef: het staat er allemaal zo mooi. En natuurlijk wil je weten hoe het afloopt. Maar net als de genoemde recente boeken van Koontz zal dit niet zo’n boek worden wat ik regelmatig ter hand zal nemen, zoals het onvolprezen ‘The Dark Place’ en ‘Rivers of the Heart’ om er maar een paar te noemen. (Door: Jannelies Smit)