Tamelijk voorspelbaar

Mary Higgins Clark kan gerekend worden tot de ‘gouwe ouwe’ onder de vrouwelijke thrillerauteurs. Haar eerste boek verscheen in 1968. Ze heeft overigens al een tamelijk kleurrijk leven achter haar zich; graag verwijs ik naar de Wikipedia-pagina over haar.
In Just Take My Heart speelt een dode vrouw een grote rol. De dode vrouw is Natalie Raines, beroemd en geliefd actrice. Ze is getrouwd met Greg Aldrich maar ze woont sinds een jaar al weer alleen, in haar ouderlijk huis. Haar moeder is overleden en liet haar het huis na. Nathalie vind dat haar huwelijk met Greg niet goed genoeg meer is. Ze hebben nog wel veel contact, ook al omdat Greg Natalie’s agent is. Op een kwade maandagochtend wordt Natalie zwaar gewond aangetroffen in haar eigen huis. Ze sterft voor de ambulance er is.
Een dik jaar later wordt Greg Aldrich opgepakt en aangeklaagd wegens moord. Er zijn weinig bewijzen; alles leunt op de verklaring van een kleine crimineel, die beweert dat Aldrich hem heeft betaald om Natalie dood te schieten. Toen hij dat toch niet durfde, zou Greg het zelf hebben gedaan. Emily Wallace, een jonge assistent-aanklager, krijgt de zaak te behandelen. Emily ziet het als een grote kans, al is ze wel een beetje bang voor het feit dat de pers zich ook op haar zal richten, zodat bekend zal worden dat zij een harttransplantatie heeft gehad.

Hoewel het boek zeker wel prettig leesbaar is, en het plot niet onaardig in elkaar zit, zijn er toch een paar dingen waardoor dit niet zo’n heel bijzonder werkje is. Ten eerste het feit dat veel dialogen nogal stijfjes zijn neergezet, en er wordt ook wel erg veel ‘medegedeeld’ over het hele proces. Ik had graag wat meer vertelkunst gezien. Emily komt als hoofdpersoon zelfs minder uit de verf dan de dode Natalie en Greg blijft een beetje een snotterende schooljongen. Het toevoegen van een subplot – er is iets helemaal niet pluis met de buurman van Emily – brengt op zich wat meer spanning met zich mee maar het blijft allemaal tamelijk voorspelbaar. De eindredactie heeft ook een steekje laten vallen door op een gegeven moment iemand die voor het eerst bij Emily thuiskomt, de naam van haar hond te laten noemen. Zo wordt je als lezer op het verkeerde been gezet, want in eerste instantie denk je dan natuurlijk dat hier meer achter zit. Dat zit er dus niet. En verder is er iets aan de hand rond die harttransplantatie dat mijns inziens helemaal niet klopt. Maar daar kan ik hier helaas niet op in gaan. Wil iemand weten hoe ik er over denk, stuur dan maar een berichtje.

Al met al niet slecht maar voor Higgins Clark toch wel een beetje teleurstellend. (Door: Jannelies Smit)