13, de zoveelste thriller gepend door de hand van Pieter Aspe, zou ongetwijfeld weer een pareltje worden dat je meesleept van in het begin. De verhalen over hoofdinspecteur Van In en zijn achterban blijven de mensen boeien. De vlotte schrijfwijze, de intriges, sterke alinea’s en humor blijken een succesverhaal te zijn. De recensenten zijn laaiend enthousiast, “vakwerk van een tedere anarchist”, “sterke alinea’s”... Een waarheid waar niet aan getwijfeld kan worden.

Een man die veel heeft moeten doorstaan dat is Pieter Aspe. Hij heeft maarliefst 7 jobs gehad voordat hij een voltijds auteur werd. Dat gebeurde in 1996. In de zomer van 2006 kreeg hij een hartaanval. Hij zakte letterlijk in op straat. Na zij operatie kwam hij in het nieuws door het schokkende beeld dat hij een duvel dronk tijdens zijn revalidatie, deze duvel typeert ook het hoofdpersonage Pieter Van In. Pieter Aspe schrijft misdaadromans met hoofdpersonage Pieter Van In. De verhalen spelen zich af in en rond Brugge. Hij maakte zijn debuut met het vierkant van wraak en was meteen een schot in de roos. In 2001 kreeg Pieter Aspe de Hercule Poirotprijs voor de roman zoenoffer. Zijn werk was zo bekend dat VTM besloot zijn boeken te verfilmen(boek1-10). De serie werd Aspe genoemd en is een groot succes. Zijn boeken zijn niet alleen nationaal geprezen, maar ook internationaal. Enkele boeken zijn vertaald naar het Duits, Frans, Italiaans en zijn boeken gingen zelfs tot in Zuid-Afrika(Die Vierkant van die wraak; Die Midasmoorde(Duits)).Het mag dus niet verwonderen dat Pieter Aspe van veel aanzien genoot, zijn misdaadreeks verkocht al miljoenen exemplaren en kreeg talloze complimenten. Het boek 13 is, niet toevallig, het dertiende boek in een reeks van 31 en past volledig in het kader van de vorige boeken uit de serie. Het heeft dezelfde vlotte stijl, provocaties, intriges, grove woordenschat, humor... als de vorige boeken. Boek 13 is toch net dat tikkeltje anders, nieuwe onderwerpen worden aangesneden, nieuwe taboes... Een roman die absoluut niet valt over te slagen.

Net als in alle voorgaande romans uit de reeks krijgt hoofdinspecteur Van In een misdaad voorgeschoteld dat op onmogelijk lijkt op te lossen. Deze keer wordt er een man, Wim Raes, gewurgd in een Brugs hotel en dan dood aangetroffen door een kamermeisje. Het merkwaardige is dat er in zijn zakken een visakaart van een andere man werd aangetroffen(Proot). Van In denkt natuurlijk dat Proot diegene is die daar voor dood ligt, maar als hij te weten komt dat hij nog springlevend is krijgt hij er kop noch staart aan. Wanneer Proot later ook dood wordt aangetroffen onder een kerktoren, wordt het hem duidelijk. Het was een aanwijzing. De volgende hint zou hem kunnen leiden naar een nieuw slachtoffer, Lieven Van der Weyden. Van In wilt kost wat het kost een nieuwe moord vermijden en plaatst hem onder toezicht. Wat hem is opgevallen tijdens de bezoeken bij de vrouwen is dat ze er uitzonderlijk rustig onder bleven of deden alsof ze verdrietig waren. Niet veel later zinkt de boot van Lieven door sabotage en is er een nieuw slachtoffer gevallen. Van In krijgt de indruk dat er met zijn voeten wordt gespeeld en gaat eraan ten onder. Laat dat nu juist hetgeen zijn dat de vrouwen van de vermoorde mannen wilden bereiken. Het ziet er hoe langer hoe meer naar uit dat er een complot wordt gesmeed tegen Van In. Dit alles gaat gepaard met de huwelijksplannen van Hannelore en Pieter. De voorbereiding gaat alles behalve van een leien dakje. De ruzies volgen elkaar op en ze beginnen te twijfelen of het wel juist is wat ze doen. Het verhaal heeft dus twee grote verhaallijnen.

Net zoals de meeste boeken van Aspe wordt je meteen overweldigd met een moord, wordt je als het ware meteen in het boek gezogen. Er komt meteen veel informatie op je af, maar het is allemaal nog zeer verwarrend. Dit prikkelt je nieuwsgierigheid en je krijgt zin om het boek niet meer los te laten. Wat ook traditie is bij Aspe is dat je al vroeg in het boek meer weet dan Van In zelf. Je bent dus aan het lezen vanuit een alwetende verteller. Je weet dus al een groot deel op voorhand. Dit is een minder aspect van het verhaal, maar als je een boek van Aspe leest weet je al dat je je daaraan mag verwachten. Net als je er vanuit kunt gaan dat het einde onverwacht en bloedstollend is, een einde waarvan je kippenvel krijgt. Het merkwaardige aan de structuur van Aspe is dat hij steeds het perspectief afwisselt van waaruit je het verhaal bekijkt. Hij switcht steeds van personage en zo leer je de verschillende personages steeds beter kennen. Met de meeste personages ben je al vertrouwd vanuit de vorige boeken, bijvoorbeeld het duo Van In en Versavel, Hannelore, de minnares van Van In Carine, De Kee...). Het boek vindt plaats zoals gewoonlijk in Brugge, maar ook voor een groot deel in Blankenberge. Wat ook opvalt is dat de woordenschat niet zo proper is en dat de thema’s toch wel actueel zijn(bv. homo’s, overspel, echtscheidingen...). Het doel van het boek is vooral om de lezer te ontspannen. Om eens alle stress te vergeten en te genieten van een goede thriller. De boeken van Aspe hebben een uitgebreid publiek door de vlotheid van het boek, de uitgebreide thema’s... Zowel de gevorderde lezers als de beginners en de jongeren komen er aan hun trekken.

Ik ben een fan van de misdaadboeken van Pieter Aspe en heb er al meerdere gelezen. Ik verwachtte dus opnieuw een goed boek. Deze verwachtingen zijn zonder problemen ingelost. De gebruikelijke formule zal mij nooit vervelen, laat staan ontgoochelen. Het boek leest enorm vlot en laat je niet meer los van begin tot einde. Juist daarom maakt het voor mij, als niet graag lezende, niet uit dat het boek iets dikker is als de boeken die ik gewoonlijk lees. Het feit dat Aspe geen blad voor de mond neemt is ook een positief punt voor mij. De felle ruzie tussen Hannelore en Van In maken het boek amusant. Het is tof dat er ook andere aspecten dan de misdaad zelf worden gebruikt om de lezer wat variatie te bieden. De humor maakt het plaatje compleet. Als ik dan toch een negatief punt moet opmerken is het dat er iets teveel herhalingen in voorkomen. Het feit dat Hannelore steeds jaloers wordt om maar een voorbeeld te noemen. Ook zorgt de afwisselende structuur voor verwarring en daarom ben je soms even de kluts kwijt.

Kortom, het boek lost de verwachtingen van een goed aspeboek glansrijk in. De spanning ontbreekte zeker niet en het boek leest enorm vlot. Over het algemeen is mijn beeld zeer positief, die zeldzame negatieve puntjes vergeef ik de schrijver met alle plezier. Zowel de beginnende lezer als de gevorderde zouden dit boek wel kunnen smaken. Ik word met elk boek dat ik lees meer en meer fan. Zelfs mensen die op het eerste gezicht niets zagen in het boek zijn van plan om er nog meerdere te lezen. 13 is één van de pareltjes die Aspe heeft neergepend en is zeker en vast een aanrader voor elk publiek.