De duisterste hoekjes van horror

‘Het cohort ervaren griezelauteurs beschrijft ijzingwekkende, afschuwelijke of anderszins ontluisterende gebeurtenissen’, aldus de achterflap. Deze bundel maakt deze woorden meer dan waar. De auteurs zoeken de grenzen van de gruwel niet alleen op, ze gaan er soms zelfs - vrij ver - overheen. Wat mij betreft een goed boek om het de uitersten van het horrorgenre (beter) te leren kennen.

Plaaghotel van Eowen Valk is een mooie start. De gruwelijke horrorwormen zijn een goede – en sterk uitgewerkte – vondst. Absoluut geen kost voor mensen met een zwakke maag – en dit verhaal is ook niet geschikt om in een hotel of in een bad te lezen.
De bijdrage van Johan Klein Haneveld is me ook zeer goed bevallen. Enerzijds lijkt het eerst eerder SF, maar subtiel wordt er een naargeestige sfeer opgebouwd die aan het einde uitmondt in pure horror - zeker voor de hoofdpersoon. Indrukwekkend gedaan.
Beide verhalen van Frank Roger doen de omschrijving ‘weird’ eer aan. Als lezer blijf je geboeid, met name vanwege de fascinerende gedachtegang van de hoofdpersonen. De eindes zijn erg open, maar bij verhalen als deze past dat. Originaliteit ten top!
‘Stille wateren’ van Gert-Jan van den Bemd is vlot geschreven en de bijzondere gedachtegang van de hoofdpersoon is zeer vermakelijk. Het einde past dan ook helemaal. Kort maar krachtig.
De goed geschreven verhalen van Mike Jansen waren top. Beide verhalen gaan ver over geldende normen en waarden, hebben sterke plots en kennen een ronduit meesterlijke ironie. Wat deze bijdragen extra gruwelijk maakt, is dat de horror hier voornamelijk in de hoofdpersonen zelf schuilt. Gruwelijk goed!
In ‘Waarneming X13’ van Reinold Widemann vertelt de hoofdpersoon over een bijzonder project. De manier waarop de hoofdpersoon probeert afstand te nemen tijdens zijn waarnemingen – en dat hem niet helemaal lukt omdat X13 hem aan iemand doet denken – zorgt voor wat kleur. Juist het uitblijven van (hevige) emoties maakt dit verhaal sterker. Mooi gedaan.
Resmie Goerdin gaat in haar bijdragen voor bloederige horror. De liefhebbers van ‘slasher’ horror kunnen smullen van deze verhalen. Met name het verhaal ‘Voor merg en been’ is heerlijk luguber, met een mooie knipoog naar eenzame ouderen.
‘Niemand weet, niemand weet’ van Rik Raven kent een vleugje ‘weird’. Er wordt ingespeeld op de onzekerheden van de hoofdpersoon: een schrijver met vrij nare karaktereigenschappen. Met name zijn beste vriendin is een vermakelijk personage en een goede aanvulling voor het verhaal.
‘Innerlijke schoonheid’ is een sterk verhaal. Tom Schoonbaert voert de lezer mee in de gedachtegang van de hoofdpersoon. Deze man doet wat autistisch aan vanwege de moeite met het leggen van logische verbanden. Langzaam leidt dat tot steeds gruwelijkere gebeurtenissen.
Ook Tom Thys heeft aan deze bundel bijgedragen. Hij heeft horror tot een ware kunstvorm verheven en is niet bang om de duisterste hoekjes van de horror op te zoeken. Zo ook in deze bundel. Zijn verhaal ‘Stad van diamanten en rotte tanden’ is walgelijk luguber en heerlijk ironisch. Top!

Remco Meisner is er in geslaagd om een bundel samen te stellen die laat zien dat horror een breed genre is. Zoals eerder aangegeven gaan verhalen in dit boek soms echt even wat grenzen over, dus het is niet geschikt voor tere zieltjes. Mocht je echter op zoek zijn naar een lugubere, gevarieerde horrorbundel, dan is dit een absolute aanrader!