Andromeda

Andromeda, het debuut van Jef Schokkaert. Dit boek behoort tot de categorie roman, maar bevat ook elementen van een (psychologische) thriller en actualiteiten.
De schrijfstijl van het boek is erg boeiend, Jef beschrijft meerdere tijdperiodes, waaronder het heden (2017) en de toekomst (2055), maar ook het verleden van de verschillende personages worden uitgewerkt. Een bonus vind ik de brieven die door het boek heen zitten, welke wat meer achtergrondinformatie geven over bepaalde acties. Een voorbeeld hiervan is een document genaamd ‘De Genealogie der Inspiratie’, waarin o.a. verzetsacties worden beschreven.

De focus ligt op de 2 hoofdpersonages, Hazel Newton & Thomas Walden. Hierom komen nieuwe personages in beeld die op de een of andere manier gelinkt zijn aan of Hazel of Thomas of zelfs beide. Deze personages zijn mooi uitgediept, hun jeugd wordt beschreven waardoor je als lezer beter begrijpt waarom een personage later bepaalde keuzes maakt.

Veel actualiteiten worden aan de kaak gesteld: klimaatverandering, machtsstrijd om medicijnen, ouder-kind liefde en opkomen (én daadwerkelijk opstaan) voor je idealen.

Het feit dat Jef zoveel details heeft uitgewerkt, zoals bijvoorbeeld het ‘schandaal’ rondom Seroxat en GSK, laat zien dat hij erg veel tijd en moeite in dit boek heeft gestopt. Zijn beschrijvingen van situaties en personages zijn elegant, diepgaand en spreken voor mij tot de verbeelding. Ik was positief verrast door dit boek, aangezien ik meer van thrillers houd en ik niet zo gek ben op Nederlandse/Vlaamse schrijvers. Jef heeft voor mij bewezen dat een boek zoals Andromeda spanning kan bevatten op een ander niveau en je tegelijkertijd aan het denken zet!

Om een voorbeeld te geven van zijn schrijfstijl:

‘Hazel kampte voor het eerst in haar leven met de hardnekkige overtuiging dat alles waar mensen zich mee bezighielden – de energierekeningen op voorschot, de ordentelijke stapen rode mandjes aan de ingang van de supermarkt, het toegangsticket voor het museum – niet meer waren dan een dun laagje glas dat hun de illusie moest voorspiegelen dat er achter die breekbare want iets anders schuilging dan een onmetelijke leegte. Heel de wereld, al het gevloek en al de excuses, het geneuk en gehuil, het geknuffel en geduw, het was niet meer dan een laagje vernis op een chaotische zinloosheid. Het gevoel werd belichaamd door herinneringen die samensmolten tot een grote, onoverzichtelijke, bruine poel van drijfzand.’