Waar we over praten als we over verkrachting praten - Sohaila Abdulali

De eerste woorden die in me opkomen nu ik deze recensie aan het schrijven ben, zijn: indrukwekkend, eerlijk, indringend en persoonlijk. Alsof de schrijfster een dialoog met de lezer aan het houden is. Dit boek weet de aandacht van de lezers stevig vast te pakken en niet meer los te laten. Ik had het boek binnen een mum van tijd uit, ondanks dat het een relatief zwaar en beladen onderwerp is.

Een ander groot pluspunt vind ik dat veel (achtergrond)informatie in dit boek is gebaseerd op (wetenschappelijke) artikelen. Dit ondersteunt haar verhaal op een positieve een overtuigende manier.
Bij de consequenties van verkrachting die Sohaila aanhaalt, zie ik overeenkomsten met de consequenties waar mensen mee moeten dealen na een traumatische gebeurtenis. Nu ik voor Platform KANZ me aan het verdiepen ben geweest in dit onderwerp, zoals door het boek Handboek traumatische rouw te lezen, ben ik hier ook wel iets meer gefocust op. Juist daarom denk ik dat het nodig is dat dit soort verhalen niet onder stoelen of banken worden geschoven, maar dat op een eerlijke, soms rauwe, maar wel oprechte manier hierover geschreven wordt.

Wat ik een ander goed punt vond, is dat de schrijfster het volgende bespreekt: de ene situatie is niet erger dan de andere. Vergelijken van verschillende, verschrikkelijke situaties is nutteloos en energieverspilling. Ook geeft ze aan dat hier niemand mee is geholpen. Zulke ingrijpende gebeurtenissen zijn niet met elkaar te vergelijken en zeker niet in de mate van ernst. Wat ik me wel kan voorstellen is dat het soms 'fijn' is om met iemand hierover te kunnen praten die iets soortgelijks heeft meegemaakt. Vaak heb je in een gesprek dan aan een half woord genoeg.

Er was 1 passage wat ik iets te kort door de bocht vond. Dit betreft het feit dat ze zegt dat de dood van een vader (of in het algemeen, een ouder) niet onverwacht is, maar de dood van een kind wel (bladzijdes 200 en 201). Ik snap ergens wat ze bedoelt; ouders normaliter 'over leven' hun kinderen niet. Het is wel goed om de context aan te geven. Ze geeft aan dat het overlijden van haar vader erger voor haar was dan haar verkrachting, ook al is de dood van een vader niet onverwacht en die van een kind wel. Het had van mij iets genuanceerder beschreven mogen mogen worden. Maar aan de andere kant vind ik het ook goed dat ze geen doekjes om zaken windt.

Dit boek bevat een zeer belangrijke boodschap; dit is een boek dat iedere vrouw én man zou moeten lezen.